Aephanemer – Memento Mori

Memento Mori is het eerste volledige album van de band Aephanemer. Het is een logische vervolgstap op de debuut EP Know Thyself uit 2014. De tien nummers op Memento Mori verrassen mij positief. De band omschrijft hun muziek zelf als melodische deathmetal, maar dat is toch te kort door de bocht wanneer je de tien nummers beluistert.
Binnen het straatje van de melodische deathmetal komen ze zeker goed geplaveid naar voren. In de opener Unstoppable ligt die deathmetalbasis stevig verankerd in een fraaie melodie met een frivool gitaargeluid van componist/gitarist Martin Hamiche. Zijn gitaargeluid beheerst sowieso alle composities op het album, zonder erg nadrukkelijk aanwezig te zijn. Het stemgeluid van Marion Bascoul geeft met haar rauwe karakter een goed tegenwicht aan zijn gitaarspel. Gaandeweg het album blijkt de band nummers te spelen die erg prettig in het gehoor liggen (Rage And Forgiveness, The Call Of The Wild), maar zeker ook steviger onderheid zijn. In Gilgamesh is het goed raggen en ook The Oathsworn kent een solide stevige basis, maar kent ook diverse uitstapjes in smalle steegjes. Ineens is daar dan dat stukje oerpagan/folk dat je heel even op een ander been zet om daarna melancholisch af te sluiten met viool en piano dat zich verder uitbreidt in Ghosts.
De paganinvloeden kennen hun oorsprong in de slavische folklore. In het aan Children Of Bodom gerelateerde Sisyphus Bliss bijvoorbeeld, waar een keyboardgeluid het geheel als stopverf aan elkaar lijmt. Verder op het album zijn de slavische invloeden sterker van aard en krijgen Crows, mede door vioolgeluid en een gitaar die een doedelzak imiteert, en Memento Mori zeker diepgang door meer tradititonele zang die goed klinkt tegen het gruntgeluid van Marion.
Memento Mori is een album waar ik even voor moest gaan zitten, maar die door het melodische deathmetal karakter wel meteen tot de verbeelding is gaan spreken. Aephanemer drukt met het album een verfrissende stempel op de melodische deathmetal.