Het grote veld waar Alcatraz gehouden wordt is de afgelopen weken weer omgebouwd tot een flink festival terrein. Twee podia, waarvan een overdekt, zijn opgebouwd, El Presidio is opgetuigd en klaar voor bezoekers en freak show, de camping is voorzien van alle gemakken, de metal markt is er weer en ook rustig overdekt zitten is geregeld. Er zijn meer dan genoeg toiletten en er is een ruime keus in eten, waaronder allerlei vlees, kebab, friet, pasta, pizza, vega en meer. Er is goeie koffie, maar uiteraard ook meer dan voldoende bier en andere drank. Zoals het een Belgisch festival betaamt is ook de cava voorzien en kijkt men niet gek op als je een mazoet bestelt. Het festival is drie dagen lang, vrijdag, zaterdag en zondag. De line-up is iedere dag zo gepland dat er geen overlap is in bands, maar om alles te zien is natuurlijk lastig, de inwendige mens vraagt ook om aandacht.
De eerste band die we op vrijdag mee pakken is Diablo Blvd. De band van Alex Agnew houdt er dit jaar mee op, maar dat wil niet zeggen dat ze er met de pet naar gooien. Integendeel, de heren zetten een dikke show neer. Alex spoort het publiek lekker aan: “It’s wakey wakey time!!”. Dit lukt erg goed want de eerste circle pit van het festival is, ondanks dat hij niet al te groot is, een feit. Het is een groot dans feestje in de pit en de band laat met nummers als Life amounts to nothing, The future will do what it’s told en Black hart bleed horen dat hier een serieuze band op ‘t podium staat. Ze nodigen iedereen dan ook uit om hun laatste show in Ancienne Belgique bij te komen wonen in december, want dat zal echt de laatste show zijn van de band. Onder welverdiend applaus gaat de band dan ook van ‘t podium.
De volgende band die we zien is Ross the Boss. Dit zijn typische ouwe rockers. Ross ken je van het machtige Manowar, hier was hij geruime tijd gitarist. In de band die nu op het podium staat is hij niet de enige ex-Manowar man, ook drummer Kenny Earl en Marc Lopes staat er bij. Het verbaast dan ook niemand dat de set voornamelijk bestaat uit oude Manowar nummers, zoals ook van te voren aangekondigd. De typische squeel van Marc moet je wel van houden. Misschien heeft het iets met de leeftijd te maken, maar het klinkt ietwat geforceerd. Hoe dan ook, zeker de oude rotten in het publiek kunnen dit goed waarderen. Hail and Kill!!
Iets waar we heel benieuwd naar zijn is Dee Snider. We zagen hem hier twee jaar geleden op de afscheidstour van Twisted Sister met hun Forty and Fuck it tour. Toen een geweldig concert met een ontzettend energieke frontman. Hij had zelf verwacht nu op zijn lauweren te kunnen rusten, maar niets is minder waar, hij is er weer en heeft zelfs weer een nieuw album uitgebracht: For the love of metal. Deze verkoopt hij dan ook goed vanaf het podium en laat menig nieuw nummer van het album horen. Hij steelt net als vanouds weer de show, maar wat verwacht je van een ras entertainer zoals dit. Er worden niet alleen maar nieuwe nummers gespeeld, zo stel hij ons gerust. We merken het snel genoeg, want Under the Blade, Can’t stop rock and roll en Burn in Hell komen gauw genoeg voorbij. Wat natuurlijk ook niet mag ontbreken is We’re not gonna take it, wat als vanouds meermaals door het publiek opnieuw wordt ingezet. Hij is voor zijn leeftijd ook nog zeer goed bij stem en geeft werkelijk alles. Hij staat dan ook op het podium te hijgen als een molenpaard. Het begint tijdens het concert wat te regenen, maar zowel Dee als het publiek hebben hier compleet maling aan en Dee doet dan ook een ode aan de weergoden: I am the Hurricane! Vriendelijk als hij is laat hij het publiek niet wachten in de regen op een toegift, deze komt gelijk in de vorm van de titeltrack van het nieuwe album. Glad to have you back Dee!!
Status Quo. Ja, Status Quo. Nee, die leven nog. Op een metal fest? Ja ik weet het, vreemd, maar toch werkt het! Je zou het niet verwachten, maar het bewijs is al eerder geleverd. Het is geen thrash, death, stoner of wat dan ook, maar toch… Ondanks dat er op het podium niet veel spannends gebeurt is het muzikaal geweldig. Het swingt en rockt de pan uit en het publiek geniet met volle teugen. Iedereen kent ook de nummers die er voorbij komen want ze worden al zo lang gespeeld… er zitten nummers tussen die ouder zijn dan uw reporter! Het staat bol van de klassiekers die je allemaal wel kent. Als de titels je niet bekend voorkomen dan zoek ze maar op op YouTube, dan herken je ze vanzelf. Hold you back, slow you down, What your proposing, In the army now, Down down, Whatever you need, het lijstje kan nog wel langer. Het publiek staat in het gras, of wat daarvan over is, te dansen en te swingen, wat maar weer bewijst dat zelfs iets als een ouwe rock band als dit nog altijd even populair is. Dat de heren het nog altijd volhouden op deze leeftijd is zeer bewonderenswaardig. Mocht je ze tegen komen op de line-up van een festival? Gauw gaan luisteren dan!
Er wordt me aangeraden om op de Swamp stage, in de tent dus, te gaan kijken naar Amorphis. Deze licht progressieve Finse metal band is volgens collega’s erg de moeite waard. Al gauw blijkt dat dit geen onverstandige keuze was, want de set is inderdaad erg goed. De openingstrack is van de nieuwe cd, daar is het ook de intro van. De band heeft aardig wat fans zo blijkt, want de tent stroomt goed vol. De zes heren zijn een genot om bezig te zien en te horen, de muziek leent zich ook om gemakkelijk aan te wennen. Er zijn makkelijke passages en zelfs refreinen die je zo mee zingt, net als Bad Blood, maar het kan ook een stuk ingewikkelder, zoals in Daughter of Hate. Je moet echt wel even luisteren om er achter te komen wat voor maten hier gebruikt worden. Behalve dat het progressieve nummer live erg strak wordt uitgevoerd, is ook de toevoeging van een saxofoon erg uniek. Hoe vreemd die combinatie ook klinkt, het past wonderwel. Alleen jammer dat het saxofoon geluid van de backing track komt. Tomi kondigt ook aan dat er volgend jaar een nieuwe Europese tour aan komt, ze doen heel Europa in het begin van 2019. De set sluit af met het mooie House of Sleep. Dit is een band die ik maar gauw ga toevoegen aan m’n playlists!
Op de planning staat Brides of Lucifer lager op het affiche dan Amorphis, maar later qua tijd, waardoor het lijkt alsof dit een post-headliner is. Of hij ook zo bedoeld is… geen idee. Het hoofdpodium is in ieder geval mooi aangekleed. Er zijn een aantal beweegbare led displays aan de achterkant en een loopbrug die de hele breedte van het podium overspant. Er komen een aantal heren het podium op, gevolgd door maar liefst dertien dames in mooie kostuums. Ze zijn geselecteerd uit het Scala koor, wat bestaat uit ongeveer 150 leden. Samen met Koen Buyse en de Kolacny broers hebben ze een nieuw project opgezet, waarbij men covers speelt van bekende metal nummers, gezongen door de dames en ondersteund door de zes koppige band. Dit concept klinkt goed, maar het werkt voor bepaalde nummers toch wat minder dan voor andere. Sommige nummers lenen zich goed voor het concept zoals Engel van Rammstein, die toch wat gevoelige momenten heeft. Onverwacht werkt het ook goed bij Chop Suey, iets wat je wellicht niet zou denken, zeker vanwege de explosiviteit van het nummer. De rest van de songs zijn wel aardig, zeker omdat het gecombineerd wordt met strak gitaarwerk en een mooie lichtshow. Een paar van de songs zijn op het randje af vervelend, maar over het algemeen is het een gaaf concept. Moet je toch een keer gezien hebben.
Met dank aan Ton Dekkers (Interdependent Photo) voor het fotomateriaal in het artikel!
