Alex Cordo – Origami

Bij de term ‘instrumentale rock’ ben je al een groot deel van de muziekliefhebbers kwijt en bij de term ‘shredder’ neemt zo ongeveer de rest afscheid. Soms kan ik me dat ook wel voorstellen. Te vaak lopen dat soort albums uit op gitaarhalsracen, waarbij het meer een atletische prestatie is dan een muzikale. Gelukkig zijn er altijd weer gitaristen die bewijzen dat het ook anders kan. John 5, Joe Satriani en Steve Vai bijvoorbeeld.
De Fransman Alex Cordo brengt met Origami een album met instrumentale gitaarkrachtpatserij uit, maar blijft daarmee ook ruim aan de goede kant van de streep. Alex Cordo is dan ook niet zo’n eenkennig type dat alleen maar heel snel wil spelen. Hij speelt met metalbands, folkartiesten, op chansons en met klassiek-meets-metal-gezelschap The Electric Barock Quartet. Na een EP Classics – die de voorloper geweest lijkt te zijn van The Electric Barock Quartet – is er nu voor het eerst een solo-album met eigen tracks verschenen.
Cordo moet je qua spel plaatsen bij het vroege werk van Joe Satriani (“Straight”, “Sunny Day For An Opossum”) of het werk van Neil Zaza. De vaart zit er meestal flink in, maar het wordt wel altijd ingebed in een echte melodie en snelheid is niet de eerste voorwaarde. Tegelijkertijd is het wel een typische gitarist-met-band. Bas en drums zijn uitstekend, maar bassist Ludo Chabert en drummer Mike Pastorelli zijn meestal echt begeleiding van het gitaarwerk. Op de momenten dat het een stuk ingetogener is, zoals in “Himalaya” bijvoorbeeld, is de ritmesectie wat prominenter en is goed te horen dat Cordo ook op lagere snelheden een fluwelen toonvorming heeft.
Wie al snel op een zanger zit te wachten kan dit album gerust overslaan, maar wie Satriani en aanverwanten in de kast heeft staan moet echt eens luisteren.

Alex Cordo website