Aan het eind van een geslaagde tour door Nederland sloot Balthazar hun succesjaar af in een uitverkochte Tivoli Vredenburg. Thin Walls was het album waarmee ze ook eindelijk een groter publiek buiten de Belgische landsgrenzen aanspraken. Het was niet voor niets dat Tivoli Vredenburg dinsdagavond stampvol stond.
Voorprogramma Soviet Grass maakt muziek uit het zuiden van de States, maar dan gewoon uit het Zuiden van de Benelux. Balthazar had namelijk vier landgenoten mee gevraagd tijdens de laatste week van hun Thin Walls-tour. Het is gelijk bij het eerste nummer raak: een denderend ritme van bas en drum, heerlijk uitgesponnen, doet de zaal meteen trillen. Heerlijke warme blues rock, die alleen in het voorbijgaan doet denken aan bands als The Black Keys. Soviet Grass bleek genoeg materiaal in huis te hebben om in een half uur geen seconde te vervelen.
Balthazar liet er daarna ook geen gras over groeien. Gitarist en zanger Jinte Deprez rent het podium op, en na een ‘Hallo Utrecht!’ begint de band direct met spelen. Het intro van Decency plus Then What, dé indiehit van 2015, was even messcherp als gedurfd. Balthazar is echter na drie albums, de ene nog beter dan de andere, niet meer een vampierjager met slechts één zilveren kogel in het arsenaal. Balthazar heeft voldoende vuurwerk in hun catalogus om een moddervette show neer te zetten waarin de hoogtepunten over elkaar struikelen.
Balthazar is een band die zich lastig laat typeren. Er zijn eigenlijk geen hokjes waar je deze vijf Belgen in kunt duwen zonder dat het ergens wringt. De noemer ‘rock’ zou afbreuk doen aan de dynamiek en variatie van hun nummers, bijvoorbeeld. Soms klinkt het ook allemaal wat losjes, wat nonchalant, vooral als gitarist Maarten Devoldere het woord neemt. Hij wisselt de zang ongeveer evenredig af met Jinte. Beide zangers, met name Devoldere, hebben een lijzige stijl van het brengen van hun teksten, bijna op spreektoon. Hij laat zijn stem extra schuren, speels lachend naar muzikale conventies. Balthazar doet het allemaal net even wat anders. Daarom is de band ook niet voor één gat te vangen, en daar ligt juist de charme van de band. I Looked For You klinkt als een vergeten prulletje op de vloer van het repetitiehok. De schertsende gitaar van Deprez en de lome drums van Michiel Balcaen zijn, samen met de onverschillige stem van Devoldere, ogenschijnlijk allemaal strafpunten. Het vormt echter een heerlijk geheel dat gewoon klópt.
Net zoals de hele show, trouwens. De podium-choreografie is zeldzaam goed, met waardige spotlights voor alle vijf de bandleden tijdens verschillende momenten in de show. Het is moeilijk om nonchalance in een geloofwaardig jasje te gieten, een jasje waar het publiek geen genoeg van kan krijgen. De show in Tivoli Vredenburg is het summum van hun tour, eentje waar ze hard aan gewerkt hebben en die ze gedurende de afgelopen maanden geperfectioneerd hebben. Er kon dan ook niets meer beter aan – alles klopte. Doordat het de afsluiting van hun meest succesvolle tournee tot nu toe was, trakteerden ze vandaag nog meer uit dan ze ongetwijfeld in vorige shows al gedaan hebben. Het publiek was getuige van een band die alles gaf en nog een beetje meer (ongeveer de hele inboedel van de band, toen Devoldere in het laatste nummer gitaren, cimbalen en standaards uit ging delen aan het publiek). Er was energie, er was dankbaarheid, en er was ijzersterke muziek. Het laatste concert dat ik dit jaar gezien heb durf ik met recht het beste concert van 2015 te noemen.