Black Label Society – Melkweg (Amsterdam) – 21/02/2015

Eerste support act Crobot is een openbaring. Deze jonge band uit Amerika heeft pas een album uit maar staat op dit podium alsof ze het al twintig jaar doen. Zanger Brandon Yeagley heeft een gigantische dijk van een stem en beheerst zijn stembanden tot in de puntjes. De andere leden van de band zijn ook geen slonzen en vanavond stampt de band over het hele podium en staat er niemand bijzonder lang stil. Vooral de zanger heeft het ritmegevoel van James Brown of Michael Jackson overgenomen en voert de meest vloeiende danspartijen uit alsof het niks is. Ook al heeft de band maar één gitarist; de muziek komt vanavond zo zwaar binnen als een luier met olifantenmest. De band omschrijft zichzelf als “dirty groove rock” en het bewijst het vanavond dubbel en dwars. De muziek is alsof Led Zeppelin en Clutch ergens in een donkere grot een kind hebben gebaard en de combinatie is heerlijk.
Black Tusk heeft het iets moeilijker. Na het plotselinge en veel te vroege overlijden van bassist Jonathan Athon in november 2014 heeft muzikant Corey Barhorst de positie overgenomen. Voor diegenen die vanavond voor het eerst van deze band hoorden zal het niet opgevallen zijn, want de bandleden gaan met elkaar om alsof ze al jaren in deze opstelling leven. De Melkweg gunt ze vanavond helaas een modderig geluid, waardoor de gitaar regelmatig niet te horen is. Dit is jammer, want zonder de melodieën die de band willekeurig door hun muziek heen strooit klinkt het uiteindelijk als een grote soep van basgeluiden, zonder veel afwisseling. Het feit dat de band vanavond de zwaarste act op het podium is, helpt niet veel. Toch zet de band een energiek optreden neer en ontbreekt het hen niet aan enthousiasme. Alle bandleden zingen, of schreeuwen liever gezegd en het is best indrukwekkend om de drummer te zien drummen en schreeuwen tegelijkertijd, zonder de maat te verliezen. De vette lichtshow draagt bij aan de vrolijke sfeer die de band ondanks de heftige muziek naar buiten brengen. Als het tijd is voor het laatste nummer krijgen ze assistentie in het zanggebied van een Black Label Society-roadie die bijzonder goed zijn talent laat zien. Uiteindelijk beginnen alle nummers op elkaar te lijken, maar dat is niet de schuld van Black Tusk.
Voordat het machtige Black Label Society het podium op knalt, wordt er een gigantisch doek voor het podium gehesen met het logo van de band erop. Het wekt de indruk dat het doek zo groot is omdat de band normaal in grotere zalen staat dan dit. Vooral de laatste jaren zijn Europese clubshows schaars gebleken en doet de band vooral de grote festivals aan. Vanavond staan ze dan toch echt in de Amsterdamse Melkweg en de fans hebben er zin in. De band verhoogt de spanning door de zaal te overvallen met luide sirenes en rode lampen die in het rond draaien. Als het eerste nummer dan eindelijk begint, knalt het grote doek dan eindelijk naar beneden en krijgt het publiek een enorme adrenaline-kick. De band heeft er vanavond overduidelijk zin in en moet moeite doen om de grijns van het gezicht te houden. De band gooit meteen de beuk erin met nummers als Funeral Bell en Heart Of Darkness. Op een gegeven moment gaat BLS dan toch de fout in. Alle bandleden verdwijnen zodat alleen stergitarist en zanger Zakk Wylde overblijft en hij besluit zijn soleerkunsten te vertonen met een solo van rond de 10(!) minuten. Dit is uiteraard zeer indrukwekkend, maar het stelt ook de vraag: waarom? De band had in deze periode makkelijk twee extra nummers kunnen spelen, waaronder hits als Fire It Up of Crazy Horse. Het haalt het tempo behoorlijk naar beneden en het publiek staat afwachtend te kijken terwijl sommigen juichen naar de vingerbrekende capriolen die de gitarist uithaalt. Na een eeuwigheid komt de rest van de band weer tevoorschijn en lanceren ze zich in een grandiose renditie van Godspeed Hellbound. Hierna maakt de band wederom een kleine misstap door drie langzame, piano-geleide nummers achter elkaar te spelen, waardoor de hard-rockende avond ineens inzakt. In This River krijgt uiteraard de grootste aandacht en wordt zoals gewoonlijk opgedragen aan Zakk’s wijlen beste buddy Dimebag Darrell, gevierde gitarist van Pantera. De band heeft zelfs speciale banieren van Dimebag over de muur van versterkers hangen, onder luid gejuich van het publiek. Ondertussen voert de band een knallende show op met explosieve rookpluimen en een indrukwekkende lichtshow. Als de Hell’s Angels een band zouden hebben voor promotionele doeleinden (uiteraard) dan zou dit de band zijn. Gelukkig hoeft BLS nergens aan mee te doen en hebben ze inmiddels door de jaren heen hun eigen chapters verzameld wereldwijd. BLS is blij om deze avond te delen met hun Amsterdam Chapter en maakt er een feestje van. Volgende keer meer nummers, iets minder solo’s alstublieft.
Setlist: 
1. The Beginning… At Last
2. Funeral Bell
3. Bleed For Me
4. Heart Of Darkness
5. Suicide Messiah
6. My Dying Time
7. Damn The Flood
8. Godspeed Hellbound
9. Angel Of Mercy
10. In This River
11. The Blessed Hellride
12. Concrete Jungle
13. Stillborn