Blessed Hellride – Bastards & Outlaws

Voor velen zal de term Blessed Hellride refereren aan het vierde studioalbum van Zakk Wyldes Black Label Society. Het is tevens de naam van de Duitse band uit Trier die Black Label Society wel als een belangrijke inspiratiebron heeft wat betreft het schrijven van nummers. Dat is ook duidelijk te horen. Naast BLS zou je de muziek van Blessed Hellride ook kunnen plaatsen in het rijtje van The New Black en de Texas Hippie Coalition. Omschrijf het als rock met ballen of nog beter zwaargewichtenrock. De band klinkt in ieder geval zoals ze eruit zien: stevig, zwaar en overtuigend. Hoewel ze er geen geheim van maken waar ze hun inspiratie weghalen, geven ze aan meer te zijn dan een band die kopieert.
Dat lukt ze echter niet helemaal op het debuut Bastards & Outlaws. Hoewel het menigmaal schuurt langs andere nummers lijkt het gitaargeluid in de ballad Dead Man’s Blues heel erg op het geluid van Slash en lijkt de riff in het metalsprookje (naar het verhaal van de gebroeders Grimm) Gevatter Tod weggelopen te zijn uit Peter Gun van Emerson, Lake and Palmer (wat bijzonder te noemen is na de dood van Keith Emerson kort geleden). Ik moet echter zeggen dat het opvallend is, maar vooral niet stoort. De rest van het album is gestoeld op een sterk southern-rockgeluid waarin de raspstem van Tiny Fuel wat weg heeft van Blacky Lawless (W.A.S.P.). Een aantal nummers hebben alcohol als thema. In Papa Joe verhaalt de band over een vader die zijn dochter zoekt. Zij zit al lang thuis als papa Joe nog in het café rondhangt. Moonshine Saloon is een luchtig nummer dat als drinklied menig liefhebber zal trekken. Kern is de stevige basis waarop de nummers zijn gebouwd. Opvallend is Devil’s Ride. Het nummer wordt gedragen door een heerlijke riff die zwaar en vol klinkt. Het nummer is wat dat betreft nagenoeg perfect opgebouwd en ik kan me er niet aan onttrekken om te vertellen dat Devil’s Ride een goed voorbeeld is van hoe een (hard)rocknummer hoort te klinken. Wanneer we het over zware riffs hebben, komt ook Blood Red River naar boven drijven. De riff is tergens langzaam en megazwaar. Zo’n riff waarbij je het hoort donderen in Keulen (of Trier). Zo vet dat je het gewoon voelt in je hele lijf. Net als de basis in Shame On You dat als in beton gegoten voortdendert. Het is niet alleen zware kost wat het album voortbrengt. Het langzame Blessed Hellride is ook langzaam, maar klinkt wat luchtiger, het ronkende motorgevoel (door raggende gitaren) komt terug in Overdrive Junkies en in Goddamn Hippie zorgen een lichte versnelling en een verhoging van een octaafje voor voldoende snelheid.
Blessed Hellride heeft met Bastards & Outlaws een lekker rockalbum op de markt gebracht. Het is zeker verdiend dat Rodeostar deze band onder de hoede heeft genomen. Deze band zal menige zaal overeind blazen, daar ben ik van overtuigd.