Dokken – Broken bones

In de jaren 80 was Dokken een van de betere bands in het melodieuze hardrock genre. Albums als Tooth and nail, Under lock and key en Back for the attack draaien nog altijd regelmatig rondjes op de draaitafel van ondergetekende. Ondanks deze uitstekende platen is een doorbraak in Europa helaas nooit gelukt en hadden de heren alleen in thuisland Amerika de nodige successen. 
Toch blijft een nieuw Dokken album altijd weer een spannend moment. Zullen ze erin slagen om oude tijden te doen herleven? Op Broken bones is dat helaas niet het geval maar echt slecht het is gelukkig ook weer niet. Don Dokken (zang) en Mick Brown (drums) zijn de enig overgebleven leden van de originele bezetting en worden tegenwoordig bijgestaan door John Levin (gitaar) en Sean McNabb (bas). Vooral Levin is prima op dreef en laat af en toe leuke dingen horen. Toch mist hij de echte kwaliteit om iemand als George Lynch (originele Dokken gitarist) te doen vergeten.
Wat ook ontbreekt zijn de catchy nummers die je uit volle borst meezingt en wat zo kenmerkend is voor die oude Dokken sound. En dat is jammer want in muzikaal opzicht valt er weinig aan te merken. De productie is prima en dat het allen goede muzikanten zijn is ook duidelijk hoorbaar. Zelfs Dokken’s stem klinkt acceptabel. Een wereldzanger is hij nooit geweest maar wel iemand met een heel eigen geluid.
Beste nummers zijn de uptempo opener Empire, Best of me, Blind, Burning tears en het titelnummer waarin bij vlagen wel iets van de klassieke Dokken sound te horen is. Er staan ook zeker een aantal missers op Broken bones dus verder moeten we het niet mooier maken dan het is. Het is leuk dat de band nog steeds bestaat en een Europese tour zou mij toch wel blij maken. Maar als ik Dokken in volle glorie wil horen dan zal ik toch een van de oude albums moeten opzetten. Sterker nog, ik denk dat ik Back for the attack maar weer eens uit de kast trek.