Drive Like Maria – Drive Like Maria

De tweede langspeler van Drive Like Maria is een feit. Drie jaar heeft het mogen duren, waarvan we het gezelschap slechts daadwerkelijk een jaar echt hebben moeten missen. Het debuut Elmwood mag namelijk uitstekend ontvangen zijn, de band staat – volledig terecht – te boek als live band bij uitstek. Vorig jaar gedurende Kempenerpop bracht Drive Like Maria enkele (toen nog) uit te brengen tracks ten gehore. Het publiek slikte het als de gretige junk die stante pede naar haar volgende shot wil. Iets wat menig band niet voor elkaar krijgt.
Het betreft hier een band die volwassen wil worden. Een brede muzikale achtergrond tentoon wil stellen, en niet louter als de zoveelste dertien in een dozijn stoner band te boek wil staan. Dit lukt het viertal. Spijtig genoeg geen full length lang. Het album wisselvallig noemen zou te veel afbraak zijn aan deze sterke opvolger. Maar dat Drive Like Maria niet op elke track met scherp schiet is een feit.
De plaat lijkt verder te gaan waar Elmwood ophield. Opener The Dog Died Rough refereert namelijk met zijn cynische lyrics “Coming home, finding the Mrs. in bed going down on your best friend.. He’s a dick” direct aan afsluiter Fistfull of Bananas. (“Is that my speaker or is it just you farting?”) Een referentie met een gouden randje. Want waar laatst genoemde louter opteert op de rauwe stoner riffs laat The Dog Died Rough een veel dynamischer geluid horen. De vettige riffs zijn nog altijd aanwezig, maar enigszins naar de achtergrond verdrongen. Hoge gitaar licks, een ernstig aanstekelijke tweede zang lijn en een ritmisch handjeklap complementeren het geheel.
Een juweeltje als Howl, met Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) als tweede stem, betreft een schot in de roos als het aankomt op diversiteit. Wat een prachtige stem heeft deze vrouw, welke ook nog eens perfect aansluit op het wat ruwere geluid van Bjorn. Vervolgens valt een track als Woke up Hard echter zwaar tegen. Er zit weinig afwisseling in en zeurt bijna drie minuten lang voort. Gelukkig weet het kwartet dit vervolgens weer helemaal recht te trekken. Ghostrider zou immers zo van Elmwood afgeplukt kunnen zijn. Zo lijkt het in den beginne. Hier blijkt echter eens te meer de groei die Drive Like Maria heeft doorgemaakt. Het contrast van de puntige, hoge gitaar tegen de dreigende ritmesectie en de toevoeging van de synthesizer maakt het namelijk een veel vollere track dan Elmwood ooit heeft weten te brengen. Een genot voor het oor.
Ieder nummer de revue laten passeren heeft geen nut. Het moge duidelijk zijn dat Drive Like Maria wil groeien. Een meer divers geluid wil bieden. De titelloze opvolger voorziet hierin. Niet altijd even sterk, maar ook deze plaat behoort wederom tot de top van wat de Benelux te bieden heeft. Gaat dat live zien!