Zo eens in de zoveel tijd host FemME behalve het jaarlijkste festival ook verschillende clubtours. Meestal zijn dit minimaal een drie a viertal bands die binnen het aandachtsgebied passen, dit wil zeggen dat er dus minimaal een dame in de band voor komt. Zo af en toe komt het wel eens voor dat de dame, of dames, binnen de band juist niet de frontvrouw zijn, maar vaker is dit wel het geval. Vanavond is dit ook weer het geval, alle vier de bands die voor ons komen optreden hebben een vocaliste, de rest van de leden zijn allemaal mannen. Niet dat dit erg is, maar het valt wel op dat er veelal toch naar deze opzet gegrepen wordt. De FemME clubtour is onderdeel van de Darkness of Eternity Europeesche tour die Amberian Dawn doet, met co-headliner Edenbridge en als support act Manzana. Hier wordt vanavond nog een vierde band aan toegevoegd in de vorm van Dream Ocean.
Dream Ocean mag de nog niet al te volle zaal gaan vermaken. Dynamo’s main stage is niet al te groot, maar verder dan half vol komt het op het moment van starten niet. Het balkon is dan ook dicht, behalve voor wat uitzonderingen zoals de fotograaf. Het is voor de band dan ook vrij lastig om sfeer te maken. Er wordt best wel hard geprobeerd om de mensen mee te krijgen en al gauw doen er dan ook wat mensen mee met klappen. De band speelt hun symfonische metal prima, maar het voelt allemaal wel erg bekend aan. Er zit niet heel veel bijzonders in en de stem van Basak komt niet helemaal uit de verf. Het helpt ook niet dat het geluid nog niet helemaal lekker staat af gesteld, maar het blijft wat behelpen met de enigszins geknepen stem die in de hoge uithalen verloren gaat. Naar mate de set vordert doet er meer publiek mee en krijgen de uithalen wat meer body. De gitaristen vermaken zich wel op het podium en zeker de bassist gaat graag bij zijn collega’s kijken. Basak meldt dat ze het vanavond ook zonder toetsenist moeten stellen, deze is ziek. De griep epidemie is ook onder de bands goed te voelen, zo zijn er van de week meer concerten geweest waar de halve tourbus ziek op apegapen lag en men nauwelijks een set kon spelen. Het geheel is leuk en bij vlagen best goed, maar kan consequenter en strakker. De afsluiter Island of Dreams is een lekker lang nummer, waar niet alleen ineens een goede intro en een goede opbouw te herkennen zijn, maar waar Basak’s stem ineens ook prachtig naar voren komt. Het nummer is in verhouding ook wat langer dan de rest en voelt een stuk volwassener aan. Save the best for last is hier behoorlijk van toepassing.
Tweede van vanavond zijn de Finnen met de naam Manzana. Een vrolijke verrassing is wat we voorgeschoteld krijgen. De zangeres gebruikt haar stem op veel verschillende manieren en is een genot op op het podium bezig te zien. Het is een brok energie, waar een hoop humor in zit en er wordt dan ook flink wat afgesprongen, zowel op het podium door de band, maar ook door het publiek. Het klinkt als een soort feel good metal, bestaand uit een stuk rock & roll en wat punk achtige vocalen. Je merkt dat het enthousiasme op het podium aanstekelijk werkt, want de sfeer in de zaal is gelijk prima en je ziet constant mensen grinnikend naar elkaar kijken als Piritta, de zangeres weer eens over het podium heen en weer huppelt en allerlei capriolen uithaalt met haar collega muzikanten. Het laat ook wel goed zien dat het net zo belangrijk is om podium présence onder de knie te hebben, als goed kunnen zingen. Dat deze dame zo expressief is, is niet zo vreemd, aangezien ze ook een auteur is en ook nog eens voor het theater werkt. Met het nummer Dance Macabre gaat het nog iets harder qua tempo. Deze song van hun vierde album is ook weer lekker anders dan de rest. De afwisseling doet het ook goed, het helpt ook dat het geheel enorm expressief is. Bij de laatste song komen de lachspieren helemaal los, als ze haar punk roots nog eens even opzoekt en het publiek lekker mee schreeuwt. Wat ze zingt is onverstaanbaar, maar de hey aan het einde komt er vanuit het publiek! Het wordt pas echt hilarisch als ze aan het einde van de song het tempo verdubbelen en sommige mensen (waaronder ikzelf) niet meer bijkomen van het lachen. Een heerlijke verrassing met een fantastisch einde.
Edenbridge is de derde band van de avond, die voor het gevoel best snel voorbij gaat. De band zet een behoorlijk bombastisch stuk muziek neer, ondersteund door wat orkestrale viool partijen, synthesizer en ondersteunende koren. Ondanks dat in de tourbus de griep is uitgebroken, waar de zangeres duidelijk last van heeft vertelt ze, zet de band een uitstekende performance neer. Ondanks dat haar stem in de praatjes tussendoor af en toe bijna wegvalt, is daar tijdens de nummers niet of nauwelijks iets van de horen. Ze is wel wat bleekjes, maar opgeven? Nope, doen we niet aan. Gewoon het podium op en zingen alsof je leven er van af hangt. Af en toe hebben de nummers een folky tintje, de afwisseling tussen het stevige werk en de rustige momenten zijn fijn. Er wordt ruim tijd genomen voor solo’s in de nummers en deze worden netjes en strak over gebracht, het gitaarniveau is prima! De muziek zelf is bombastisch, indringend en heeft een lekker tempo. De gitaren hebben een aparte klank, bijna een klank die je eerder zou verwachten bij een folk metal band, maar daar is de muziek niet echt naar. Nummers als Return to Grace hebben een behoorlijk oosters tintje, waarbij ook het nummer nog eens zonder zangeres begint met een intro die bol staat van uitstekend gitaarwerk. Remember Me is een song waar Sabine’s stem prachtig naar voren komt. Het aankondigen van de nummers gaat steeds lastiger, ze heeft overduidelijk last van haar stem. The Greatest Gift of All van het album The Great Momentum, wat vorig jaar is uitgekomen is een song met een heel rustig begin, maar al gauw komt het bombastische geluid terug. Een van de gitaristen vind ook nog even wat tijd om tussen zijn gitaarwerk op het keyboard aan de slag te gaan, wat hem best fortuinlijk af gaat. Gewoon omdat het kan, verdwijnt de band dan heel even van het podium en komt terug met nog een aantal songs. De afsluiters zijn de al 14 jaar oude single Shine en als allerlaatste Higher, waarmee we een van de headliners helaas voor nu houdoe moeten zeggen.
De tweede headliner van vandaag is Amberian Dawn. De tour waarmee ze hun nieuwe album, Darkness of Eternity, de wereld in brengen is bijna afgelopen. Dit is de een na laatste dag en ook de enige plek in Nederland waar je hem had kunnen zien. Alhoewel de donker aandoende album titel en de poëtische tracks anders doen vermoeden, is de muziek op z’n zachts gezegd vrolijk! De band is muzikaal een iets andere richting uitgegaan en combineert tegenwoordig hun melodische metal met een heel hoog Abba gehalte, ik kan het niet anders verwoorden. Zowel het vrolijke, als ook de zanglijnen hebben echt veel weg van ouderwets Abba werk, maar worden wel voorzien van een stevig en zeer strak in het harnas zittend metal jasje. Dit valt bij menigeen goed in de smaak. Het lekkere tempo en de uitstekende vocalen van Capri combineren goed met het technisch zeer sterkte drum, toets en gitaarwerk. Er is ook nog wel ruimte voor wat ouder werk gelukkig, zoals Valkyries en Arctica, maar veel van het werk komt natuurlijk van het nieuwe album. Circus Black, Sky Is Falling, Dragonflies, werkelijk iedereen wordt vrolijk van de ontzettend catchy, maar zeer strak in elkaar zittende en gespeelde songs. Capri heeft er zelf ook zeer veel zin in, ze is net als Piritta ontzettend expressief, wat af en toe mooie plaatjes oplevert voor menig fotograaf. Haar vocalen zijn krachtig en loepzuiver, ongeacht welke toonhoogte dan ook. Het publiek lust er wel pap van. Zodra er ook maar gehint wordt naar het meedoen, dan wordt er geklapt, gesprongen en gedanst. De laatste drie songs die we voorgeschoteld krijgen zijn de al eerder genoemde Arctica, Knock Knock Who’s There en een persoonlijke favoriet, River of Tuoni naar het gelijknamige album. Zeker in het laatste nummer mag drummer Joonas Pykälä-aho, waarvan ik de achternaam nog niet eens ga proberen uit te spreken, nog even helemaal los. Het is een genot om hem bezig te zien, je krijgt wel een beetje medelijden met de drumkit. De nieuw ingeslagen weg werkt live uitstekend voor Amberian Dawn. De vrolijke sound met al die herkenbare jaren 70 en 80 verwijzingen doen het zeer goed, maar worden zeer goed gecombineerd met de toch al jaren zeer strakke metal van de heren bij Capri op het podium. Live echt een aanrader en toch jammer dat zoiets leuks altijd zo snel voorbij gaat.
FemME Club Tour – Dynamo (Eindhoven) 17-02-2018
194
vorig bericht