Gut-Scrapers brengt potige bluesrock, met af en toe uitstapjes naar hardrock. Deze Fransen volgen het kruimelspoor dat gelegd werd door bands als Aerosmith, Motörhead, Guns ’n Roses, ZZTop en Scorpions.
Vernieuwend zijn ze dus zeker niet, maar ze brengen hun muziek wel met passie en overtuiging. Op hun tweede album, Getting Through, wordt heel degelijk gerockt.
Je hoort dat dit een band is voor wie het live-werk primeert. Waar andere Franse bands het soms moeilijk hebben om fatsoenlijk Engels te hanteren, is dat bij Gut Scrapers geen probleem. Fred Fages is een meester op zijn gitaar en de andere bandleden leggen telkens een degelijke basis voor zijn talent.
De hoogtepunten van Getting Through zijn o.m. de solo’s op het einde van Let Me Tell You, de intro van Ahead, (voor de liefhebbers), de bas-solo in Days Will Come en het wel heel catchy meezing-refrein van Cat On The Roof. De song waar alles meteen juist zit, is dan toch wel No Way Back.
Gut-Scrapers is een band die je toch vooral live wil ontdekken. Getting Through is een knap visitekaartje dat hen hopelijk eens tot buiten de Franse landsgrenzen haalt.
https://www.youtube.com/watch?v=JB2SJ4Xsr78
Gut-Scrapers – Getting Through
96
vorig bericht