Boegbeeld van de Amerikaanse band Haletorm is Lzzy Hale, waarvan gezegd wordt dat ze de beste rockzangeres van het moment is. Dat dit niet uit de lucht komt vallen blijkt wel uit het feit dat ze de grote zaal van de 013 op een maandagochtend uit weten te verkopen. Ik ben erg benieuwd of ze die reputatie vanavond waar gaat maken. Want het wordt mijn eerste keer Halestorm…
Toch moet het publiek nog even geduld hebben, aangezien de verantwoording voor het in de stemming brengen van de zaal in handen ligt van het Nieuw-Zeelandse Devilskin, een band die volgens de aankondiging in de categorie alternatieve metal / hardrockband valt.
Na enkele nummers blijkt deze omschrijving de band echter te kort te doen: naast melodieuze hardrock komt er progressive rock langs, de testosteron poses van Joe en Josh vallen in momenten dat ik aan powermetal moet denken en als Jennie gaat grunten moet ik aan Arch Enemy denken. Diezelfde Jennie weet overigens ook bijzonder goed hoe ze het publiek moet bespelen, en ik vind het eigenlijk heel erg prima dat ze in plaats van het gebruikelijke half uurtje bijna een heel uur mogen spelen. Een opener die enerzijds goed naar andere bands heeft geluisterd, maar die een duidelijke eigen twist aan de nummers geeft, bijzonder veelzijdig klinkt en dit alles in een energieke show verpakt.
Drieduizend paar ogen kijken verwachtingsvol richting het podium als Halestorm opkomt en Do not disturbed door de zaal klinkt, waarbij zangeres Lzzy uitgelicht wordt door slechts een enkele spot. Iedereen voelt de opbouwende spanning aan, en met het aangaan van de podium verlichting knalt ook het enthousiasme in de zaal.
Wat is het een verademing om een rockzangeres te horen met een rauwe strot waar je de whisky in terug kunt horen. Dit verrast des te meer omdat de zangeres een verschijning is waar je zo’n strot eigenlijk niet van verwacht. Ze heeft net zo veel karakter as Janis Joplin, en is zo’n schril contrast met veel hedendaags gepiep wat met een overdosis tremolo in overdadige uithalen moet maskeren dat er geen karakter in zit. Zelfs de akoestisch uitgevoerde ballad weet je tot op het bot te raken.
Eerlijk is eerlijk: de credits gaan niet alleen naar de zangeres: ook haar broer Arejay achter de drums zorgt niet alleen voor een zeer solide fundament van de nummers, maar zet ook een show neer waarmee hij de blikken regelmatig naar zich toe weet te trekken. Joe (gitaar) en Josh (bas) komen hierbij vergeleken wat ingetogener over.
In een bijna anderhalf uur durende show zet Halestorm een act neer die baadt in een perfect uitgevoerde lichtshow en waarin bijna de helft van de setlist aan het meest recente album Vicious gewijd is. Niet alleen is voor mij duidelijk dat de zangeres haar reputatie bevestigd heeft, hier staat een goed geoliede rockmachine op het podium die moeiteloos een tot in de puntjes verzorgde show weet neer te zetten.
Setlist Halestorm: Do not disturb – Uncomforrable – Mz. Hyde – I am the fire – Love bites (so do I) – Skulls – Amen – Black vultures – Familiar taste of poison – The silence – Vicious – Freak me like – (encore) Killing ourselves to live – I miss the misery – Here’s to us.
