Hats Off Gentlemen It’s Adequate – Broken But Still Standing

Ik ga al wat jaartjes mee als muziekliefhebber en recensent. Regelmatig verbaas ik mij over de vindingrijkheid wat betreft het verzinnen van bandnamen. In dat kader steekt de uit Londen afkomstige Malcolm Galloway iedereen naar de kroon met de naamgeving van zijn band: Hats Off Gentlemen It’s Adequate. Daar neem ik serieus mijn hoed voor af.
Eigenlijk is Hats Off Gentlemen It’s Adequate het een-mans project van Malcolm Galloway. Maar hij maakt (op dit album) gebruik van de muzikale diensten van zijn vrouw Kathryn Thomas (fluit, zang), Mark Gatland (basgitaar), Rudy Burrell (drums) en zijn zoon Ethan Galloway (zang).
De muziek van deze band met de lange naam is een mix van progressieve rock, classic rock, blues, metal, folk, funk, zogenaamd minimalistische muziek en elektronische muziek. Verder zegt Galloway beïnvloed te zijn door een flinke rij aan grote namen: Pink Floyd, David Gilmour, Marillion, Queen, All About Eve, Steve Reich, Bob Dylan, Rage Against The Machine, Led Zeppelin, Jimi Hendrix, James Brown, Heart. Een bont en indrukwekkend gezelschap al zeg ik het zelf.
Broken But Still Standing is inmiddels het derde album. Het is een concept album over science fiction in het algemeen en LUCA in het bijzonder. LUCA staat voor Last Universal Common Ancestor, vrij vertaald onze laatste gemeenschappelijke voorouders. Op het zeventien nummers tellende album worden onderwerpen aangesneden als de ontwikkeling van het leven door coalities te vormen, individuen die gemeenschappen vormen en verschillende levensvormen in de toekomst. Vind je dit wazig? Hoogdravend? Intellectueel? Daar ga ik helemaal in mee. Noem het typerend voor het genre progressieve rock. Wil je hier echt helemaal induiken, ga dan naar de website van deze band waar ieder nummer tot in detail is beschreven. Maar uiteindelijk draait het (voor mij) toch om de muziek. Mooie en vindingrijke bandnamen of hoogdravende onderwerpen en teksten ten spijt, muziek is toch gemaakt om naar te luisteren. Ik help je daarin met deze recensie graag een stukje op weg.
Alle nummers op dit 71 minuten klokkende album vloeien in elkaar over. De eerste zes nummers – en daarmee één derde van het album –  kennen een rustig verloop. Voortkabbelen is misschien een beter woord, want er gebeurt vrij weinig. Dat alles in de stijl van Camel meets Pink Floyd. We horen een afwisseling van vocale en instrumentale stukken waarin mooi en sfeervol fluitspel een grote rol vervult. De zang van Malcolm Galloway klinkt als een mix van Robin Armstrong (Cosmograf) en Andy Tillison (The Tangent). Vooral in de meer rustige stukken komt zijn stem het best tot zijn recht. Wanneer de intensiteit omhoog gaat, zoals op het krachtige Anyway komen zijn vocale beperkingen enigszins aan het licht. Maar dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak. Muzikaal is dit nummer daarentegen dik in orde. Het geluid van de basgitaar is prominent aanwezig en het gitaarspel is melodieus. Merkwaardig is wel de abrupte overgang na een minuut of vier, kort daarop gevolgd door de overgang naar het uptempo nummer One Day When. In deze fase van het album komt er ook meer leven in de brouwerij. Zo kent I Fell In Love With A Mechanical naar metal neigende gitaarriffs en een lekkere toetsensolo. Het nummer doet veel denken aan The Tangent. Op het strakke Let Me Out, met schreeuwerige zang, wordt deze lijn nog verder doorgetrokken. Het nummer eindigt met snel en uptempo fluitspel in een mengeling van folk- en psychedelische rock. De naadloze overgang naar het staccato Under The Skin, gezongen door Kathryn Thomas, is fraai.
De bonte variatie aan stijlen op dit album wordt bevestigd met Lucid Assassin. Het vier minuten durende aanstekelijke elektronisch nummer heeft een retro feel, bestaande uit toetsen op een ritmische basis van drums en basgitaar. Op Broken But Still Standing Till I Fall keert men terug naar recht-toe-recht-aan rock. Opnieuw spelen basgitaar en gitaar een dominante rol. De geforceerd aandoende zang van Malcolm Galloway staat in schril contrast met het navolgende en door hem prachtig gezongen All Alone Together. Na het muzikaal gezien overbodige Host volgt het instrumentale Transient Stars, wat doet denken aan Nine Stones Close. Het album wordt afgesloten met het ruim zes minuten durende Close My Eyes. Het goed in het gehoor liggende nummer is voorzien van ritmische drumpatronen, vlotte toetsenloopjes en samenzang van Malcolm Galloway en zijn echtgenote.
Broken But Still Standing is een album wat niet de geschiedenis in zal gaan als baanbrekend. Bij liefhebbers van in deze recensie genoemde groepen zal deze cd in goede aarde kunnen vallen.