Joe Bonamassa – Live at Radio City Music Hall

Inmiddels heeft hij elf solo-albums op zijn naam staan en is dit zijn twaalfde (!) livealbum. Juist live zoekt Joe Bonamassa gelukkig regelmatig nieuwe paden op en dit was bovendien iets bijzonders voor hemzelf: hoewel hij in Europa al heel lang een grote naam is, heeft hij voor de Amerikaanse erkenning veel harder moeten werken. Om als New Yorker dan in een uitverkochte Radio City Music Hall te staan is een mooie mijlpaal.
Er zijn twee bezettingen op dit album, bestaande uit vertrouwde Bonamassanamen. In de akoestische bezetting (The Huckleberries) zijn dat Mats Wester, The Dubliners’ Gerry O’Conner en percussionist Lenny Castro (alle drie ook al te horen op An Acoustic Evening Live At The Vienna Opera House), en een ‘nieuweling’, Reese Wynans, ooit toetsenist bij Stevie Ray Vaughan. De Electric Band kent naast Castro en Wynans bassist Carmine Rojas, Rock Candy Funk Party-drummer Tal Bergman en een blazerssectie.
Opmerkelijk is dat de setlist op de dvd – behalve twee tracks langer – totaal anders van volgorde is dan die op de cd. Op de dvd staat eerst de akoestische set in kleine bezetting, waarna de volledige band met blazers de dvd afsluit.  De laatste band heeft iets meer rhythm and blues-accenten dan gebruikelijk, zoals ook al op het laatste studio-album Different Shades Of Blue het geval was. Uiteraard ligt de nadruk op dat album, terwijl een aantal van de usual suspects uit het oeuvre van Bonamassa achterwege gelaten zijn. Prima voor de variatie en Bonamassa heeft genoeg klassesongs om uit te kiezen. Van mij had de volgorde op de cd hetzelfde mogen zijn, maar het door elkaar husselen van de akoestische en ‘elektrische’ tracks stoort niet.
Op de dvd staat naast het concert de behind-the-scenes-documentaire ‘Joe Bites The Big Apple’ van bijna drie kwartier. Op beelden van een soundcheck is te zien dat Bonamassa ook heel behoorlijk uit de voeten kan op een Hammondorgel. Een groot deel van de documentaire gaat over een cadeau van zijn ouders, een foto en de trompet van zijn overgrootvader, de eerste muzikant in de familie. Dan blijkt hij toch tenminste één instrument niet te beheersen. Daarnaast is er nog tijd voor rants over de muziekindustrie, compressed music, de Grammys en Pro Tools. (“I’m becoming a cranky old man”, aldus Bonamassa.)
De beelden van het concert zijn fraai. Lekker dicht op de muzikanten en hoewel Bonamassa natuurlijk het middelpunt is, komen de verrichtingen van de anderen ook volop in beeld. Dat is wel zo prettig, want Bonamassa’s interactie met het publiek en de camera is minimaal, en de grote donkere zonnebril helpt daar ook niet bij. De dvd is dan ook vooral voor mensen die graag kijken naar wat er muzikaal gebeurt op het podium. Gelukkig ben ik er daar een van.