Lacuna Coil – Delirium

Lacuna Coil, wie kent ze inmiddels nog niet. De Italiaanse “Gothfathers” en metal band gevormd rondom frontvrouw Cristina Scabbia en frontman Andrea Ferro komen op 27 mei 2016 met hun achtste studio album uit genaamd “Delirium” onder het Century Media label.
In de begeleidende brief van hun promo cd vind ik de introtekst: Er is een oud sanatorium in de bergen van Noord Italië. Een oud, verlaten en vervallen fort waarvan de gangen zijn gevuld met de geesten van duizenden gewelde geesten en zielen. Een plek waar elke muur nog steeds de littekens van talloze levens draagt. Een duister thema waar voor gekozen is en zeker een thema waar je als band je volledige creativiteit in los kan laten gaan. Marco “Maki” Coti-Zelati neemt deze keer de leidende rol van producent op zich. Geen onverwacht iets omdat hij eerder al nauw betrokken was bij eerdere producties van de band. Voor het mixen en als geluid ingenieur werd wederom samen gewerkt met Marco Barusso (Eros Ramazzotti, Laura Pausini). De band gaat zelfs nog een stap verder in hun creativiteit met Marco. Hij maakte zelf de artwork gebaseerd op een atmosferische fotosessie met fotograaf Alessandro Olgiati.
Het album steekt van wal met “The House Of Shame”. Een duistere toon wordt gelijk gezet door de “kerk” koren die zingen, onheilspellender kan het haast niet. Niet veel later zet Andrea het op een grunten en wordt de beuk er flink in gegooid. Wat een vooruitgang dit! Hij heeft duidelijk aan zijn techniek gewerkt. Vooral de diepe grunts, die eerder niet aanwezig waren, komen nu goed uit de verf. Een extra dimensie voor dit nummer. Het nummer beukt als een malle. De basslijnen zijn moddervet en de drums versterken deze daarbij ook nog eens. Ook Cristina mag helemaal los en laat ook hier een meer variërend bereik horen. De hogere noten worden vlotter aangetikt dan eerder. Ook bij haar is er dus flink gewerkt aan de snaartjes. Tevens is van dit nummer al een lyric video verschenen welke te vinden is op Youtube. Met zijn vijf minuten is dit de langste track op het album.
Op dezelfde duistere toon, met een tikkeltje Lacuna uit de tijd van Karmacode, dendert het album verder met “Broken Things”. Een typisch in to your face nummer wat up tempo stukken afwisselt met iets rustigere episodes.
Als derde vinden we de titeltrack “Delirium” op het album. In zekere zin heeft dit nummer een hypnotiserende factor over zich heen. Het nummer pakt het iets rustiger aan maar de beleving is er niet minder om. De verwardheid en alle geroezemoes in je hoofd zijn voelbaar. Missie geslaagd! Marco Barusso blijkt ook een prima gitarist te zijn en speelde de gitaar solo’s voor deze track.
Verder met “Blood, Tears, Dust”. Wederom een duister nummer wat flink de beuk erin gooit maar wel met een retestrakke gitaarsolo in het midden van de track door Mark Vollelunga van Nothing More. Ook hier werken de diepe vocalen en hogere uithalen van Andrea en de hogere tonen van Cristina prima. Wat mij betreft één van de beter nummers op het album.
“Downfall” vinden we als volgende track op het album. Een met vlagen erg melancholisch nummer wat een diepe droefheid over zich heeft. Ondanks de diepe droefheid weegt het nummer niet zwaar door de luchtige vocalen van Cristina. Dit is één van de rustigere nummers op het album en kan bijna een ballad genoemd worden. Myles Kennedy (Alter Bridge) kwam met een op maat gemaakte solo voor dit nummer. Deze geeft zeker een extra dimensie in het nummer.
“Take Me Home” steekt van wal met zingende kinderen en een luidende klok wat doet nadenken. Zijn het de geesten van kinderen die ronddwalen in het sanatorium. De bassloopjes werken hier meer dan prima. Een prima nummer wat gerust de hele dag door je hoofd blijft spoken. Ik hou er wel van.
“You Love Me ‘Cause I Hate You” pakt het iets rustiger aan. Echter zijn de refreinen best wel agressief van aanpak. Niet zozeer in het instrumentale stuk maar in de grunts. De frustraties van beide partijen zijn te voelen.
Gedaan met de rust en weer flink de beuk erin met “Ghost In The Mist”. Menig moshpit zal live geheid uitbreken bij dit nummer. Een iets andere sound dan we gewend zijn van Lacuna Coil. Met vlagen is het bruut om te horen om dat toch weer even wat adem te krijgen door de refreinen. Met vlagen zou dit zomaar een nummer kunnen zijn van Motionless In White maar dan met iets meer beuk er in. Een vlaag die wel vaker komt overwaaien gedurende het hele album.
Tijd om het weer iets rustiger aan te doen met “My Demons”. Hier werken de afwisselingen aan cleane vocalen met grunts door Andrea erg fijn. Een prima ear candy nummer.
“Claustrophobia” weegt zwaarder dan de rest aan tracks op het album. Cristina mag hier op vocaal gebied alles uit de kast halen wat hier prima werkt. De gitaarsolo in het midden van de track werkt prima om daarna het nummer voor even over een andere boeg te gooien. Synths geven het nummer hier net dat tikkeltje meer.
Met “Ultima Ratio” komen we aan het eind van het album. Ook hier mag het gas pedaal weer even worden ingetrapt. Voor een laatste keer nog even flink de beuk er in om ons gelijk gemaakt met de grond achter te laten.
Het album om kort te gaan:
Delirium laat meer dan ooit horen dat de band ondanks alle member wisselingen een eenheid vormt. Het is duidelijk dat ieder zijn eigen inbreng en creativiteit heeft mogen loslaten wat geresulteerd heeft in een prima album. Zowel Cristina als Andrea hebben flink aan hun stem gespijkerd waardoor zij nog meer bereik hebben en dus meer diepgang en lagen kunnen creëren in een track. Ook de toevoeging van gastartiesten werken hier prima. Een prima album wat je oprecht mee op reis neemt en waar je alle emoties en demons die je in je hebt ongetwijfeld tegen zult komen. Dit is wat mij betreft wel één van de albums die hoge verwachtingen heeft geschept en die zeker wel waar zijn gemaakt. Het is een album wat lekker weg luistert en zelfs na helemaal grijs gedraaid te worden vind je hier en daar weer nieuwe dingen die je eerder nog niet gehoord hebt. Voor liefhebbers van Motionless In White zal dit een album zijn wat prima in de smaak valt.
Line-Up:
Cristina Scabbia – vocals
Andrea Ferro – vocals
Marco “Maki” Coti-Zelati – guitars, bass guitar, keyboards & synths
Ryan Blake Folden – drums
Tracklist:
The House Of Shame (5:17)
Broken Things (3:59)
Delirium (3:16)
Blood, Tears, Dust (3:55)
Downfall (4:21)
Take Me Home (3:45)
You Love Me ‘Cause I Hate You (3:49)
Ghost In The Mist (4:14)
My Demons (3:56)
Claustrophobia (4:08)
Ultima Ratio (4:08)