De set van Melted Space begint hard en thrashy, met in totaal vier vocalisten, waarbij de twee dames nog even op de achtergrond blijven. Grunt en cleane zang wisselen elkaar prettig af. Het tweede nummer is uit een heel andere hoek, waarbij de twee dames juist de voorgrond verzorgen. Ondanks dat het toch al kleine zaaltje verre van vol is, heeft de band er zin in en krijgt het publiek al mee. No need to Fear is het volgende nummer wat men speelt en komt van het nieuwe album. De langharige mannelijke vocalist heeft een lekkere grunt, die in het tussenstuk van het nummer goed tot zijn recht komt. De stemmen van hem en de andere vocalisten passen erg goed bij elkaar en zijn erg passend door het nummer heen gebruikt.
De set komt wat traag op stoom, maar als men allemaal eenmaal warm is gespeeld en gezongen klinkt het geheel als een klok en kan zelfs het stoten van de arm van de zangeres tegen een gitaar kop de muziek niet deren. De zang en nummers blijven beiden verrassen en afwisselen, wat de set van begin tot eind interessant maakt. Voor het een na laatste en laatste nummer, waarvan de eerste een opvallend lekker nummer qua groove is, zetten alleen de twee zangers het op een grunten, met alleen in het laatste nummer wat cleane zang. Deze is helaas in eerste instantie niet echt toonzuiver, maar herstelt zich gedurende het nummer. Op het einde voegen de twee zangeressen zich nog even bij de mannen op het podium voor een laatste heerlijk hard, maar traag eind stuk. Een lekker begin van de avond is hiermee een feit.
Als tweede mag Diabulus in Musica het podium betreden. De van oorsprong Baskische band mag al erg lang genieten van Zuberoa als zangeres, wat de band geen windeieren heeft gelegd. Ze traden al meermalen op Metal Female Voices Fest op (waarvan organisator Val vanavond ook aanwezig is). De intro klinkt bekend, dit betreft Et Ressurrexit (Libera Me) van het laatste album. Het eerste nummer is echter niet van dat zelfde album, dit is het nummer Hidden Reality. Wat ook gelijk opvalt is dat Zuberoa al flink mooi zwanger is, maar wat nog sterker opvalt is de zuivere opera sopraan die ze neerzet. Vanaf het begin is deze strak en zuiver. Alsof het nog niet bijzonder genoeg is, valt het ook op dat de bassist op het podium ontbreekt. We hebben gelezen dat deze er helaas niet bij kon zijn door onvoorziene bureaucratische omstandigheden. De toetsen worden goed benadrukt en even later als ze Lies in your Eyes spelen gaat het dak er af. Dit is voor het publiek duidelijk een bekend nummer. Er wordt wel veel gebruik gemaakt van het achtergrond koor op de track. Omdat het volgens Zuberoa intussen nogal warm wordt op het podium gaat de set verder met iets rustigers, in de vorm van de ballad getiteld Eternal Breeze.
De band komt goed weg met de missende bassist, zelfs de toetsenist doet een van de gitaarsolo’s feilloos na. Daarnaast is de zangeres ook van een niveau wat je verwacht bij een grote band, want deze zingt haarscherp, loepzuiver en veroorzaakt af en toe kippenvel! Er is intussen ook meer publiek, wat ontzettend staat te genieten. Maitagarri begint met een stuk Baskische tekst. Zuberoa vertelt dat dit gedeelte van Spanje een eigen taal en legendes heeft, een van de oudste in Europa is en dit nummer gaat over een van de mythologische wezens uit de bossen in Baskenland. Het wat tragere nummer geeft ruimte aan de stem, is prachtig melodisch en doet door het fluitje erdoorheen bijna folk achtig aan. Sceneries of Hope is de volgende op de setlist. De band neemt nog even de tijd om iedereen te bedanken, waaronder vooral Leaves’ Eyes en Melted Space waar ze het ontzettend mee naar hun zin hebben op tour. Als laatste nummer krijgen we het lekkere harde Spoilt Vampire van het laatste album te horen. De toetsenist neemt de grunts voor zijn rekening en gaat hier zo in op dat hij er toets technisch af en toe even naast zit. Hij doet dit echter met zo’n flair dat het, voor zover te zien, niemand opvalt. Met een buiging, verdiend applaus en een foto samen met het publiek nemen ze afscheid en verlaten het podium.
Na een korte ombouw van het podium is het vikingschip uit Noorwegen aangekomen in de vorm van Leaves’ Eyes. Aan de zijkant van het podium stellen zich twee figuranten in wapen kleding en malienkolder op en de band opent met de stevige nummers Halvdan the Black en Sacred Vow. Het publiek krijgt waar voor z’n geld en kan op de nummers fantastisch de haren los gooien. Liv is en blijft ook een erg fijne verschijning op het podium en kan daar naast ook nog eens een fenomenaal prachtige hoge sopraan wegzetten. De combinatie met de harde viking geïnspireerde metal werkt uitstekend en ook bij Farewell Proud Man gaat het publiek, wat intussen de zaal wel redelijk heeft gevuld, helemaal uit z’n dak. De sfeer is vanaf het begin af aan al geweldig en er wordt uitbundig meegeklapt op elk moment dat of Alexander of Liv daar om vraagt.
Aangezien het zowel op het podium en in de zaal wel erg heet is geworden wisselt de band met iets rustigere nummers af, zoals Into Your Light en Galswintha. Het publiek is er echter niet minder enthousiast over en gaat net zo hard door met klappen en springen. Vooral dat laatste gaat heel erg goed op My Destiny. De set raast als een dolle van het podium af en zwakt eigenlijk totaal niet meer af qua energie, het spat werkelijk van het podium. Zowel Liv als Alex hebben het op het podium uitermate naar hun zin. Als uiteindelijk de titelsong van het nieuwe album wordt gespeeld wordt er gedaan alsof dit het laatste nummer is, om nog net even wat meer response uit het publiek te krijgen. Dit krijgen ze dubbel en dwars, want op het moment dat de band van het podium verdwijnt laat het publiek er geen gras over groeien met het roepen om meer. We want more schalt door de zaal en al gauw wordt het publiek beloont met het prachtige Elegy. Hierop volgt weer een pauze die wat langer duurt. Als het publiek een beetje verstomd komt de band toch nog terug met Alex in complete ridder outfit inclusief zwaard en doen ze als aller- allerlaatste nummer Blazing Waters, waar het publiek zich nog een keer helemaal geeft.Een erg geslaagde avond is een feit, wat na de muziek nog een keer gecomplementeerd wordt door het feit dat alle bandleden wel voor een praatje of een foto in zijn. Leaves’ Eyes heeft de twee figuranten in maliënkolder en helmen zelfs beschikbaar om mee te gaan op de foto, wat mening leuk plaatje oplevert. De muzikale kwaliteit liet niets te wensen over en is wellicht nog wel veel leuker om mee te maken in een redelijk intieme set, in plaats van op een enorm podium gezien de fantastische interactie met het publiek, die dit enorm heeft gewaardeerd.
