O. Children – Apnea

Interpol en Editors “Eat your heart out!”. O. Children is beter, completer en verfijnder dan de genoemde bands. Dat is bijzonder, want beide bands hebben immers een flinke staat van dienst (hoewel de laatste tijd daar de Britpop meer regeert dan de ultieme wave die ze eerst wisten te creëren). In 2010 wist O. Children de Engelse muziekpers te verrassen met een titelloze plaat die sterk geworteld was in de jaren tachtig. Vooral clubhits als ‘Dead Disco Dancer’ en ‘Ruins’ konden bekoren. “Apnea” is het volwassen vervolg. Weg is de jaren tachtig saus, maar gebleven is de inventiviteit en de variatie in de nummers (luister vooral naar het briljante gitaarwerk). Wat wel opvalt is dat “Apnea” niet zo adembenemend benauwend is als de titel en de inspiratie doet vermoeden. De statenloosheid van zanger Tobi O’ Kandi en de strijd die het hem heeft gekost om toch een nationaliteit te bemachtigen staat namelijk centraal op dit album. In die zin is het vreemd dat de ‘doom’ en ‘gloom’ van het eerste album is verdwenen. Hoewel ‘Holy Wood’ en ‘The Realest’ nog wel verwijzen naar het eerste album wordt de muziek al snel transparanter en rustiger. Soms zelfs even teveel, want ‘Red Like Fire’ klinkt wat al te simpel. ‘Oceanside’ is echter een ode aan de diepe, warme, soulvolle stem van Tobi. Het aanstekelijke ‘PT Cruiser’ gooit alle sluizen open, waarna ‘Knew (You Love Me)’ er nog een schepje aanstekelijkheid (en eigenzinnigheid) bovenop doet. Tegen die tijd is de luisteraar verkocht en springt op de tonen van het dansbare ‘Yours For You’ op de tafel. Het uiterst relaxte ‘H8 City’ (met fijne, piano-achtige sample geluiden), het met zware gitaren aangezette ‘Swim’, het heerlijke samenspel (van gitaar, bas en drums) op ‘Solid Eyes’ en het zoveelste single materiaal van ‘Chimera’ maken dit album in stijl af. O. Children heeft op “Apnea” minder uitschieters (zoals de genoemde clubhits), maar heeft als geheel een uiterst volwassen, compleet album afgeleverd.