Het uit Memphis afkomstige Skillet bestaat sinds 1996 en is met name in eigen land een begrip. Hun discografie omvat een tiental albums, maar met het laatste album Rise (2013) gaat de band breder door het toevoegen van traditionele instrumenten. Gevolg: een veelzijdiger geluid. Vanavond heeft 013 de primeur van de eerste clubshow van deze band in NL.
Als ik ongeveer een half uur van te voren bij de 013 aankom, zie ik een enorme rij voor de ingang, en ik besef dat als ik netjes achteraan aansluit ik de eerste band waarschijnlijk niet meer kan fotograferen. Vriendelijk vragen of ik mij vooraan in de rij mag voegen werkt, en ik kom in gesprek met een echtpaar welk met hun jonge dochter voor het eerst 013 bezoeken. Hun motivatie is de muziek van de band, en dan met name de Christelijke boodschap die ze uitdragen: geloof in jezelf. Opvallend is dat ze niet gaan om hun dochter een plezier te doen, maar dat ze alle drie de band willen zien. Heerlijk om te zien hoe breed muziek kan zijn, en dan zeker in dit geval omdat religie rockmuziek vaak veroordeelt. Terwijl het vanavond juist een rockband is die de boodschap uitdraagt…
Opener is het Nederlandse SeriouS. Cinematic rock with an Industrial twist, omdat dat hun rauwe sound met finesse goed omschrijft. Aldus de website.
De band trapt af in een letterlijk donkere setting: slechts verlicht door een enkel blauw lampje op het podium. Het vonkje wil nog niet echt overspringen. Dat gebeurt pas tijdens het volgende nummer als de lichten aangaan en het publiek de band ook kan zien. Met name zanger Jonathan doet full-time z’n best om het publiek bij de show te betrekken, en de handjes gaan regelmatig omhoog in de zaal. Trots wordt het derde nummer op de setlist aangekondigd: een cover die iedereen door en door zou moeten kennen: People are People. Verwachte reactie uit de zaal blijft uit, en als je toch naar de gemiddelde leeftijd van de bezoekers kijkt zou je dit kunnen verwachten: het is van voor hun tijd…
Het half uurtje wat de band aan podiumtijd krijgt is prima door te komen. Een energieke rockshow met een rauw randje. Leuk pluspuntje aan het eind van het optreden: er worden een aantal CD’s het publiek in gegooid.
Stipt op tijd gaan de lichten uit, en met slechts witte spotjes op de achtergrond zijn de silhouetten van twee muzikanten zichtbaar, die op viool en cello de eerste klanken van Whispers in de dark aankondigen: het optreden van Skillet is begonngn. Met zo’n opener is de zaal natuurlijk uitzinnig als John, Korey, Jen en Seth het podium optreden en badend in een flitsende lichtshow het nummer voortzetten.
Als fotograaf is het altijd gaaf om in de fotopit tussen een energieke band en een uitzinnige zaal te staan. In het verleden heb ik dat op deze plek meegemaakt met bands als Airbourne, Whitesnake en Europe: je ogen zijn gericht op de band maar je voelt de zaal bijna letterlijk in je nek. Vanavond is zo’n avond die ik aan dat rijtje toe kan voegen: Skillet heeft geen tijd nodig om de zaal op te warmen of voor zich te winnen: de sfeer is er gewoon. Dit zet zich voort tijdens Forsaken maar piekt helemaal bij Sick of it: een nummer wat extra lang getrokken wordt en een rustig middenstuk krijgt om vervolgens de zaal nog eens volledig aan het springen te krijgen.
Het is opvallend dat het laatste album Rise niet overdadig op de setlist vertegenwoordigd is: de nummers bestaan uit een evenwichtige verdeling over alle albums. Er wordt weinig gepraat en alle energie wordt in het optreden gestoken, wat dan ook hoog van kwaliteit is: John is bijzonder goed van stem en charisma, en het is een genot om Korey over het podium op en neer te zien stuiteren met haar gitaar. Jen doet bij vlagen aan een lieflijke Animal denken achter haar drumkit: ze ziet er zo lief uit en zorgt tegelijkertijd voor een stevig fundament van de nummers met haar retestrakke drumwerk. En niet te vergeten Seth…
Uiteraard brengt de band even onder de aandacht dat dit de eerste NL clubshow is, en springt John het publiek in om met een fan op de foto te gaan. De band is wel eens gevraagd om zich op de religie alleen te focussen om zo meer (specifieke) bekendheid te krijgen, maar ze kiezen daar bewust niet voor. Ze zijn een religieuze band die de boodschap verpakt in rockmuziek, ze zijn geen predikers. Ze willen entertainen, en ook mensen die gewoon voor de muziek komen en niet zo’n waarde hechten aan de achterliggende boodschap zijn welkom. Het ontbreken van deze hokjesmentaliteit siert de band.
Gevolg is i.i.g. dat de band vanavond tegen zo’n 2200 bezoekers aankijkt die anderhalf uur lang compleet uit hun dak gaan op de poppy rocksongs met catchy refreintjes, die volop meegezongen worden.
Het korte maar krachtige eindoordeel: vanavond komt in mijn lijstje top-concerten van 2014 terecht!
Setlist: Whispers in the dark – Forsaken – Sick of it – Not gonna die – Hero – Awake – Savior – Those nights – Rise – Collide – Last night – Yours to hold – Better than drugs – solos – Comatose – Obsession – Monster – Rebirthing (toegift)
