Thornhill – Butterfly (EP)

Vijf jongens in Melbourne zien hun droom uitkomen. Een droom die gitarist Ethan McCann en zanger Jacob Charlton reeds in de schoolbanken samen deelden. Aangevuld met drummer Ben Maida, bassist Nick Sjogren en gitarist Matt van Duppen ontstaat Thornhill nadat het vijftal is geslaagd voor school en al gauw slingeren ze de EP 13 op de markt. Een EP met composities die voor een gedeelte al achter in het klaslokaal zijn ontsproten aan het brein van Ethan en Jacob toen de rest zich boog over allerlei wiskundige formules.
De rups die zich toentertijd heeft volgevreten met allerhande invloeden is geëvolueerd tot de vlinder die op de EP Butterfly laat horen waar Thornhill anno 2018 staat. Een plaats in de stal van UNFD waar ook bijvoorbeeld In Hearts Awake en Crossfaith te vinden zijn. Een uitstekend uitgangspunt wanneer je de aanstekelijke metalcore op Butterfly hoort. Enerzijds geïnspireerd door Architects en Northlane is het meer dan gewone metalcore die de luisteraar voorgeschoteld krijgt. Het sterk melodieuze en filmische karakter van de zes composities leunen ook naar het melancholische geluid van Radiohead en Jeff Buckley.
Het venijn zit ‘m bij de muziek van Thornhill vaak niet in de staart, maar in het middelpunt van het geheel.  Sunflower en Parasite gaan bijvoorbeeld vrij rustig van start waarin het stemgeluid van Jacob helder en sterk naar voren komt. Het is juist in de tussenstukken dat er een grondverschuiving plaats lijkt te hebben. Juist op die momenten trekken Etan McCann en Matt van Duppen een gitaarmuur op waar Donald Trump jaloers op zou zijn. Drummer Ben Maida laat zich ondertussen zeker niet onbetuigd en voert de vaart nog eens flink op.
Met Reptile blijkt dat Thornhill met een groovy, nagenoeg poppy, ritme de aandacht meteen weet te grijpen. Al gauw ontpopt de compositie in een krachtige metalcore-explosie waarin een sterke breakdown de aanzet is tot een ongenaakbaar beuken van gitaar, bas en drum. Thornhill weet ook in Reptile toch altijd weer terug te keren naar een aansprekende melodie waardoor de veelzijdigheid zorgt voor een aantrekkelijk geluid.
In Plastic experimenteert de band met wat meer afwijkende stijlen, terwijl de diehard metalcorefan zijn hart weer even op kan halen met het explosieve Lavender. Alle metalcore-elementen komen aan de orde en het geheel teistert drie en een halve minuut de gehoorgang op een heerlijke manier.
Joy sluit de EP op een waardige manier af. Hier is duidelijk gekozen voor een meer atmosferische benadering. Melodie en gevoelsbeleving liggen centraal in de compositie. Er wordt nog even kracht gezet, maar de invloed van Radiohead is hier zeker aanwezig.
Thornhill is een jonge band die nog wel wat te bewijzen heeft. De aanstekelijke muziek ligt mooi in het verlengde van labelgenoten In Hearts Awake. De aanzet tot succes is er met Butterfly zeker en het vijftal zal zeker nog van zich laten horen. Wellicht ga je ze zien als voorprogramma van In Hearts Awake of Parkway Drive.