Misschien wel de beste blues (hard)rock band ooit is ongetwijfeld Blackfoot, maar zoals zo vaak moet je meestal niet de beste zijn om goed bij het publiek te scoren. De band die haar oorsprong vindt in 1969 met de leden Rickey Medlocke (zang, percussie en later gitaar), Greg T Walker (bas en zang), Jakson Spires (drums), DeWitt Gibbs (keyboard en zang) en Charlie Hargrett (gitaar). Ooit begonnen als Hammer had men tussen ’71 en ‘73 een korte pauze omdat Rickey en Greg in die tijd in Lynyrd Skynyrd speelden. Vanaf ‘73 kwam men echter weer in de oorspronkelijk bezetting bij elkaar (zonder DeWitt overigens want die heeft de band in een vroegtijdig stadium verlaten). In die bezetting werden enkele klassiekers uitgebracht. Hoewel “No Reservations” (‘75) en “Flying High” (‘76) al indruk maakten kwam het typische Blackfoot geluid tot volle wasdom bij “Strikes” (’79), “Tomcattin” (’80), “Marauder” (’81) en het onvolprezen live album “Highway Song Live” (‘82). Het daaropvolgende “Siogo” (‘83) was, onder andere door het vertrek van Charlie en de komst van Ken Hensley (Uriah Heep) meer mainstream en keyboard georiënteerd, maar bleek nog van ongekende klasse. “Vertical Smiles” (‘84) was zo’n beetje de doodsteek van Blackfoot. Ongeïnspireerd en mogelijk onder druk van de platenmaatschappij werd er gezocht naar singlemateriaal en daardoor verdween de ziel uit de band. Toen ook de bandleden de pijp aan maarten gaven bleef alleen Rickey Medlocke (onder de naam Rickey Medlocke and Blackfoot) over. Tot 1996 leidde hij een relatief anoniem bestaan totdat hij in dat jaar opgenomen werd in (alweer) Lynyrd Skynyrd. Die band speelt ook een belangrijke rol in de huidige bezetting, want de huidige frontman Mike Estes verliet juist Lynyrd Skynyrd om, via een omweg van verschillende bands, bij Blackfoot te belanden. Die band was namelijk in 2004 weer nieuw leven ingeblazen door de oorspronkelijke leden Greg T Walker, Jakson Spires en Charlie Hargrett. Helaas overleed Jakson Spires in 2005 en heeft men nu Kurt Pietro in dienst als drummer.
 

 

Vanavond zien we dus deze samenstelling in actie. De verwachtingen zijn aan de ene kant torenhoog (vooral door het “Highway Song Live” album die de nummers nog beter liet klinken dan de studio versies), aan de andere kant zijn er eigenlijk geen verwachtingen omdat Rickey Medlocke, met zijn markante zang en spel, er niet bij is. Het houdt mogelijk veel mensen tegen om te komen, want echt druk is het niet te noemen. Gelukkig kunnen degenen die er wel bij zijn zeggen dat diegenen die er niet waren iets gemist hebben. Mike Estes is inderdaad geen Rickey is. De schuurpapieren strot wordt een beetje gemist, hoewel de stem van Mike prima past bij Blackfoot. Het is wel duidelijk dat hij met schijnbaar lichte tegenzin de oude nummers zingt. Nummers als ‘Train, Train’, ‘Highway Song’, ‘Fly Away’, ‘Fox Chase’, ‘Dry Country’ en ‘Good Morning’ blijven echter fier overeind. Dat heeft niet alleen te maken met de kwaliteit van deze nummers, maar zeker ook met de drive van de band vanavond. Muzikaal gezien laten Greg T Walker, Charlie Hargrett, Mike Estes (want zijn gitaarwerk mag er zijn) en Kurt Pietro namelijk horen goede en ingespeelde muzikanten te zijn. Alleen jammer dat de nieuwe nummers niet dezelfde kwaliteiten hebben als het oude werk. Wel leuk om weer eens ouderwets te kunnen genieten van een drum, bas en gitaarsolo.

Daar hoeven we bij het voorprogramma niet voor te komen. De Taxfree Outsiders zijn namelijk te blues om er echt bovenuit te springen. Muzikanten die het leuk doen op een Zondagmiddag in een kroeg als achtergrondmuziek op een gezellige middag, maar die eigenlijk op een groot podium als De Pul niet veel te zoeken hebben. Daarvoor klinkt het te vlak en past het eigenlijk te slecht bij Blackfoot. Die laatste spelen namelijk met veel meer pit en hebben naast de blues ook duidelijk hardrock invloeden. Zelfs zo duidelijk dat we zowaar iemand zien lopen met een badge van Loudness op zijn rug. Echt waar!

Het was een heerlijke nostalgische avond. Bovendien heb ik nu eindelijk toch nog een keer Blackfoot live kunnen zien. Er is nog slechts één droom – niet alleen pa Medlocke op band meenemen zoals nu – maar ook Rickey Medlocke nog één keer mee laten vlammen. Niets ten nadele van Mike, maar toch… Het plaatje zou dan echt compleet zijn.

Foto’s zijn van