Waar gisteren vooral in het teken stond van hardcore en metalcore, krijgen we deze vrijdag een aantal bijzondere optredens te zien. Niet alleen kiest Jera voor een bijzondere headliner met de drum ’n bass van Pendulum, maar zijn er ook nog de reünies van Sex Pistols en Yellowcard, en één van de laatste optredens van Slapshot en Stray From The Path op Nederlandse bodem. Het gevarieerde programma van vandaag zorgt ervoor dat ik al om 12:00 op de festivalweide wil staan.
I’ll Get By (Buzzard)
Rond het middaguur is het traditiegetrouw aan de winnaar van de bandbattle om de festivaldag te openen. Dit jaar valt die eer te beurt aan I’ll Get By. Hun emotionele post-hardcore sluit naadloos aan bij de sfeer van Jera On Air en het is prettig om te zien dat er al vroeg een mooi aantal geïnteresseerden aanwezig is.
De fragiele instrumentatie wordt afgewisseld met rauwe screams, intense cleane vocalen en gesproken passages, waardoor er een intense sfeer ontstaat. Het publiek luistert aandachtig en het blijft in eerste instantie relatief rustig. Bij Embrace komt daar verandering in: de oproep tot beweging wordt serieus genomen en de vocale bijdrage vanuit het publiek voegt een extra laag toe aan een al bevlogen optreden.
Daarna speelt I’ll Get By ook het nieuwe Bitter End, afkomstig van de aankomende EP. De band roept herinneringen op aan acts als Defeater, maar heeft genoeg eigen karakter om op zichzelf te staan. I’ll Get By ís gewoon I’ll Get By, een Nederlands product dat vakmanschap en emotie op indrukwekkende wijze combineert. Hopelijk horen we snel meer van dit veelbelovende gezelschap.
Spare Kid (Sparrow)
Voor het eerst vandaag begeven we ons naar de nieuwste toevoeging aan het Jera-terrein: de Sparrow-barn. Voorheen de Hawk, die nu identiek aan de Buzzard is. Aan Spare Kid de eer om de sfeer daar te openen. Het drietal broers uit België brengt een gitaargedreven mix van pop-punk en punk-rock.
Hoewel de muziek een ongepolijste punkattitude ademt, speelt Spare Kid verrassend virtuoos. De broers zijn uitgesproken spraakzaam en zoeken meermaals interactie met het publiek, wat op dit vroege uur juist voor een aangename, losse sfeer zorgt. Een veelbelovend begin in deze nieuwe festivalsetting.
Aviana (Vulture)
Stipt om één uur betreedt het excentrieke Aviana uit Zweden het podium, volledig gemaskerd en in thematische outfits. Hun sound is een combinatie van laaggestemde gitaren, technisch raffinement en de indrukwekkende grunt van frontman Joel. Toch is er ook ruimte voor cleane zang, wat de muziek een breder spectrum geeft.
Bassist Fear en gitarist Death draaien voortdurend in het rond en stelen met hun theatrale bewegingen de show. Bij Rage ontstaat de eerste circlepit van de dag en even later weet de band iedereen op de grond te krijgen voor een gezamenlijke sprong. De elektronische elementen versmelten naadloos met de brute breakdowns. Aviana biedt een energieke en gelaagde performance. Geen baanbrekende vernieuwing, maar absoluut aangenaam om wakker bij te worden.
Signs Of The Swarm (Eagle)
Oorspronkelijk staat Crossfaith op deze plek in het schema, maar vanwege een voorval zijn ze niet meer welkom en neemt het brute deathcoregeweld van Signs Of The Swarm hun plaats in. De muziek van frontman David en zijn bandgenoten is compromisloos en leunt zwaar op krachtige breakdowns die het borstbeen doen trillen.
Zodra de eerste crowdsurfer zich overgeeft, volgt een hele stroom. De band imponeert op meerdere vlakken, maar het razendsnelle voetenwerk van drummer Bobby verdient een bijzondere vermelding. Tijdens Scars Upon Scars ontstaat een wall of death die zich uitstrekt tot aan de geluidstafel, waarna de Eagle-tent volledig ontploft. Ondanks de intensiteit weet Signs Of The Swarm toch een groove te behouden die het moeilijk maakt om stil te blijven staan. De band belooft volgend jaar terug te keren naar Nederland en dat is een belofte die ik ze maar al te graag laat nakomen.
Northlane (Eagle)
Northlane kent een moeizame start wanneer technische problemen het begin van het optreden vertragen. Zanger Marcus weet echter het publiek te vermaken met luchtige interactie, totdat de apparatuur weer functioneert. Wanneer alles weer draait, blijkt de band direct op stoom.
Onder leiding van gitaristen Jon en Josh verkent Northlane een meer alternatieve, progressieve richting dan voorheen. De complexe riffs en veelzijdige vocalen van Marcus vormen de kern van hun geluid. 4D zorgt ervoor dat het publiek los komt. De set bestaat grotendeels uit recent materiaal, maar grijpt ook terug naar het debuutalbum Discoveries via een mash-up van Worldeater, Disposition en Solar. Voor liefhebbers van het oude werk een absoluut hoogtepunt. Northlane levert een sterke, gelaagde show af die recht doet aan hun status in de moderne metalcore.
Caskets (Vulture)
Op de tonen van Livin’ On A Prayer van Bon Jovi betreedt het Engelse Caskets met grandeur het podium. Ondanks dat ze slechts twee albums achter hun naam hebben, beschikt de band over een solide fanbase. Dit blijkt meteen wanneer Guiding Light wordt ingezet.
Hoewel de muziek veel zoete melodieën bevat, biedt een nummer als Drowned in Emotion ook stevige riffs en rake screams. De samenzang tussen frontman Matthew en gitarist Benjamin is goed uitgebalanceerd, waarbij Benjamin zijn backing vocals perfect op de juiste momenten inzet. De band speelt bovendien een nieuw nummer, Make Me a Martyr, dat rauwer en intenser klinkt dan hun eerdere werk. Niet verwonderlijk dat het publiek wordt uitgedaagd voor een wall of death.
Zanger Matthew blijft voortdurend in contact met het publiek en draait regelmatig de microfoon naar fans om mee te zingen. De set eindigt met Glass Heart, waarbij Matthew zich een weg baant door het publiek. Caskets weet niet alleen zichzelf, maar vooral hun toegewijde fans volledig te vermaken.
Slapshot (Buzzard)
Slapshot neemt afscheid en speelt dit jaar hun laatste Europese shows. De definitieve afsluiting vindt plaats in Eindhoven, maar vandaag staat het legendarische hardcorecollectief nog gewoon in Ysselsteyn. Al veertig jaar staat deze band symbool voor rauwe East Coast hardcore en hun reputatie in Nederland is alom bekend.
De korte, krachtige nummers zorgen voor directe beweging in het publiek. De kenmerkende gromstem is onverwoestbaar en past perfect bij de no-nonsense aanpak. Het publiek is gemengd van leeftijd, al kijken de oudere bezoekers wat afwachtender toe. Tijdens anthem Old Tyme Hardcore ontstaat de grootste respons. Slapshot blijft energiek en schiet in hoog tempo door een groot aantal nummers heen. Hoewel hun pensioen begrijpelijk is, laat dit optreden zien hoeveel ze nog altijd betekenen in de scene. Ze zullen gemist worden.
Landmvrks (Eagle)
De Franse metalcoreformatie Landmvrks staat hoog op mijn persoonlijke lijst, zeker sinds de release van The Darkest Place I’ve Ever Been, wat voor mij dé plaat van het jaar is. Toch put de setlist vandaag grotendeels uit het eerdere Lost In The Waves. De band opent met het inventieve Creature, waarin Franse rap en brute breakdowns elkaar afwisselen. Frontman Flo bewijst zich opnieuw als één van de beste vocalisten binnen het genre.
Het optreden kent speciale gastbijdragen: Andrew van Stray From The Path maakt zijn opwachting tijdens Death en op A Line in the Dust voegt Mat van While She Sleeps zich bij de band. Helaas gooien technische problemen daarna roet in het eten en wordt het optreden tijdelijk stilgelegd.
Gelukkig weet Landmvrks alsnog een aantal nummers te spelen. Lost in a Wave klinkt modern en krachtig, terwijl het refrein van Blood Red massaal wordt meegezongen. Landmvrks groeit gestaag; elk optreden voelt als een stap hoger. Geef ze nog enkele jaren en ze staan ongetwijfeld aan de absolute top.
While She Sleeps (Eagle)
De afgelopen jaren groeide While She Sleeps uit tot een vaste waarde binnen de moderne metalcore en vandaag keert de Britse band terug om dat opnieuw te bewijzen. Hoewel ze vorig jaar ook op Jera On Air stonden, is de opkomst wederom indrukwekkend. Een wall of death, het massale meeklappen en moshpits zijn eerder regel dan uitzondering.
Anti-Social wordt opgedragen aan collega’s van onder andere Landmvrks, House of Protection en Sex Pistols. De tent reageert uitbundig en het eerste feestmoment van de set is daar. Het grootste deel van de setlist bestaat uit materiaal van de afgelopen zes jaar, maar You Are We is één van de uitzonderingen. Daarbij probeert zanger Lawrence zelfs een nieuw record crowdsurfen te vestigen en hoewel dat waarschijnlijk niet lukt, komt men aardig in de buurt.
Silence Speaks mag zich kronen tot het hoogtepunt van de set, terwijl To the Flowers uitblinkt door de indrukwekkende gitaarsolo. Ik zag While She Sleeps al vaker live, maar zelden op dit niveau. Dit is zo’n band die je elk jaar met een gerust hart kunt terugvragen.
Hot Water Music (Buzzard)
Pas om 21:30 maak ik voor het eerst kennis met een voor mij onbekende band, namelijk Hot Water Music. De rauwe punk-rock die ze brengen, is zowel energiek als melodieus, vooral wanneer de band het tempo opschroeft. De schurende zang voegt een rauwe emotionele laag toe, al blijkt de band ook goed uit de voeten te kunnen in rustigere passages.
Het publiek geniet relaxed met een drankje in de hand, wat bijdraagt aan de gemoedelijke sfeer in de Buzzard-tent. Halverwege krijgt Hot Water Music gezelschap van Mike McColgan, die een uur later zelf ook nog een optreden dient te spelen. Samen brengen ze een vermakelijke show, passend bij het latere tijdstip van de dag.
Sex Pistols (Eagle)
Misschien wel het meest unieke optreden van het festival: The Sex Pistols staan opnieuw op het podium, in grotendeels originele bezetting. Er is vooraf veel over gezegd en niet in de laatste plaats door John Lydon. Mr. Rotten is er niet meer bij, maar vanavond draait het niet om het verleden, slechts om de ervaring hier en nu.
Met Frank Carter heeft de band een charismatische en vocaal sterke zanger gevonden. Hij blijft dicht bij de oorspronkelijke vertolkingen en weet zo de authentieke sfeer van de Sex Pistols op te roepen. Tijdens Pretty Vacant vraagt hij om een circlepit en het publiek geeft daar enthousiast gehoor aan.
Toch loopt de tent halverwege wat leeg, waaronder veel jongeren. De show heeft momenten van impact, maar kent ook veel opvulling. De band beschikt immers over slechts een beperkt aantal echte nummers. Bij God Save The Queen gaan nog eenmaal massaal de telefoons de lucht in, waaruit blijkt hoeveel impact deze band op het genre heeft gehad.
De songs worden goed gespeeld, maar missen de ruige energie waar punk om bekendstaat. Zelfs de vurige Frank Carter slaagt er niet helemaal in om dat tekort te compenseren. Onnodige solo’s en introducties voelen aan als tijdrekken. Punk hoort rauw en compact te zijn, in een donkere zaal, waar het zweet van de muren druipt. Sex Pistols brengen een nette show, maar niet veel meer dan dat. Anarchy in the UK zorgt nog voor een opleving, maar het is vooral de mythische status van de band die beklijft.
Yellowcard (Vulture)
Van het ene unieke moment naar het andere: Yellowcard is na acht jaar afwezigheid terug. De Amerikaanse band maakt indruk met hun combinatie van emo en post-hardcore, en live bespeelde viool, die hen al die jaren zo herkenbaar maakt.
Ze brengen vandaag twee nieuwe nummers van het aankomende album. Honestly I wordt enthousiast ontvangen en krijgt veel vocale steun vanuit het publiek. Toch zijn het vooral de oude favorieten die het meeste losmaken, zoals Breathing.
Later volgt het eveneens nieuwe Better Days, een publieksvriendelijk nummer met een aanstekelijk refrein dat perfect werkt als meezinger. Als afsluiter volgt vanzelfsprekend Ocean Avenue, het nummer dat elke 00’s-emokid direct herkent aan de eerste noten. De hele Vulture-tent zingt mee, wat dit optreden tot een uiterst memorabel slotmoment maakt. De band is terug en dat nieuwe album in oktober kan niet snel genoeg komen.
Foto’s: Charlotte Grips Fotografie
