Eind dit jaar is het tien jaar geleden dat Lemmy overleed, een man die al bij leven een icoon was. Sindsdien verschijnt er geregeld nieuw materiaal van Motörhead, maar dat is wel voornamelijk livemateriaal, simpelweg omdat er niet veel meer nieuw studiomateriaal wás. Een uitzondering vormt The Manticore Tapes.
In augustus 1976, ruim een half jaar voor het studiodebuut Motörhead opgenomen werd, dook de Three Amigos-bezetting van Lemmy, “Fast Eddie” Taylor en Phil “Philty Animal” Taylor de Manticore Studio in, een studio die het eigendom was van proggers Emerson, Lake & Palmer. De opnamen zijn door Cameron Webb, de producer op de laatste Motörhead-albums, opgepoetst en het resultaat bestaat uit elf tracks.
Drie tracks staan er in twee versies op: Vibrator, een track van de kort daarvoor vertrokken tweede gitarist Larry Wallis, Leavin’ Here en The Watcher, een song die Lemmy schreef toen hij nog lid was van Hawkwind. Verder onder andere de John Mayall-cover I’m Your Witch Doctor en de Hawkwind-compositie van Lemmy’s hand die de band uiteindelijk zijn naam zou geven: Motörhead. Op wat een half jaar later het debuutalbum Motörhead zou worden stonden acht tracks. Vijf daarvan vind je hier terug.
Lemmy was zoals bekend wars van labels als hardrock of heavy metal. Niet voor niets was zijn boodschap van het podium steevast: “We are Motörhead and we play rock ‘n’ roll!” Aanvankelijk had Lemmy een Britse versie van MC5 in gedachten. Toch kun je er niet omheen dat Motörhead een heel duidelijk bluesgeörienteerd hardrockgeluid had, mede door het scherpe geluid van Lemmy’s basgitaar. Die basgitaar was meer een ritmegitaar dan een traditionele bas. Op deze opnamen hoor je heel duidelijk dat de band nog het geluid zoekt. In de eerste paar songs is het klassieke Lemmy-basgeluid eigenlijk nog afwezig. Leavin’ Here had afgezien van de zang van allerlei punkbandjes kunnen zijn. Pas vanaf de vijfde track The Watcher hoor je het basgeluid dat Motörhead zo karakteristiek zou maken. Het geeft echter een mooi inkijkje in de wordingsgeschiedenis van Motörhead.
Zoals gezegd heeft Cameron Webb het geluid opgepoetst, maar het is wel duidelijk dat het basismateriaal niet best was. Lemmy is een paar keer erg ver naar achteren gemixt en blijkbaar was daar weinig aan te doen. Tegelijkertijd geeft het wel een fijne rauwheid aan de opnamen die in de jaren erna steeds verder bijgeschaafd zou worden tot wat de Motörhead-sound.
Is The Manticore Tapes onmisbaar in het Motörhead-oeuvre? Nou nee, verre van. Maar wie zoals ik geïnteresseerd is in de ontwikkeling van de band heeft hier een fijne release aan. Dit is een release voor fans en muziekfreaks en als zodanig is ‘ie prima.