FM rijgt de laatste jaren de releases aan elkaar. Tot nu toe heeft de kwaliteit daar niet onder te lijden. Opvallend genoeg is het even wennen aan de sfeer op Brotherhood. De productie klinkt kaler dan voorheen. De muziek is meer blues georiënteerd en de dicht gesmeerde AOR gitaarmuur is nergens te bekennen. Opmerkelijk aangezien de kracht van FM vooral ligt in ijzersterke hardrock/ AOR nummers. Toch weet Brotherhood langzaamaan te groeien naar grotere hoogten. Verwacht geen ultieme stijlverandering maar de muziek klinkt duidelijk rustiger en relaxter. Wat blijft is de prima rockstem van Steve Overland en het fijne gitaarwerk van Jim Kirkpatrick. Wel is iets duidelijker hoorbaar dat ook de stem van Steve (logischerwijs gezien zijn leeftijd) wat barstjes begint te vertonen. Heel af en toe haalt hij die ene toon net niet helemaal meer, zoals op The Enemy Within. Verder zal iedere rockzanger nog steeds vol verwondering luisteren naar de man achter de microfoon. De basis van bas, drums en keyboard (piano) is solide. Toch kent deze plaat wat leuke maar minder goede nummers. Het klinkt net iets te vaak te doorsnee om echt te overtuigen. Uiteindelijk is Brotherhood vooral een fijne luisterplaat met prima muzikanten. Het venijn is er wel een beetje af. Net als het aanstekelijke enthousiasme van de platen hiervoor. Blijft staan dat de kwaliteit nog steeds overheerst. Het lef om Brotherhood net iets anders aan te pakken wordt na een paar luisterbeurten, ondanks de kritieke noot, juist gewaardeerd.