De wereld om ons heen verandert snel. Soms te snel en vooral op een manier die naar mijn weten gestuurd wordt door de grote techbedrijven als onderdeel van de digitale revolutie. Gelukkig zijn er ook momenten dat je je daar niet druk over hoeft te maken. Zo mag en kan het Engelse Paradise Lost gezien worden als muzikale vuurtoren. Een baken dat ons altijd richting geeft en onveranderlijk ons de weg wijst, hoewel het vaak naar duistere wateren leidt.
Met Ascension levert de band inmiddels het zeventiende album af in dertig jaar. Dat is een mooie verdienste voor een band die met Draconian Times in 1996 een doorbraak wist te forceren in het sludgy doommetalgenre en daarmee beschouwd mogen worden als pioniers voor de gothicmetal.
Twaalf nieuwe composities heeft Paradise Lost er voor nodig om je weer grondig te overtuigen van de kwaliteit van de band en dat is van het begin tot het einde heel goed gelukt.
Serpent On The Cross start vrij zwaar in een mooi doomkarakter, maar als gauw versnelt de band en het is mooi hoe het basgeluid de aandacht weet te trekken. Nick Holmes is daarbij een zanger die precies weet welke toon hij aan moet slaan in dit donker stuk muziek. Daarbij ondersteund door een prachtige gitaarmelodie die constrasterend lijkt met de donkere basis en het is vooral het einde dat passievol barstensvol emotie de compositie naar een prachtig einde brengt. In Tyrants Serenade wordt duidelijk waarom doom met hoofdletters geschreven mag worden bij Paradise Lost. Het is zwaar en bombastisch en doet me denken aan de neerslachtigheid van een band als Sisters Of Mercy. Een neerslachtigheid die me raakt en toch weer opbeurt. De combinatie van clean vocals en grunts past heel goed en maakt van het refrein een herkenbaar en vooral aantrekkelijk stuk muziek. In alles is het een prettige zware deken die je warmt en beschermt. Datzelfde gevoel krijg ik trouwens ook bij This Stark Town.
Deze bovenstaande elementen zijn kenmerkend voor de muziek van Paradise Lost. Salvation is daarop geen uitzondering en ik niet genoeg krijgen van de diepe basis met de aanstekelijke gitaarmelodie. Daarbij wordt er vaardig gespeeld met het tempo wat de ervaring sterker maakt. Tyrants Serenade kan ik beschouwen als een favoriet, maar ook Silence Like The Grave hoort daarbij. Het machtige intro bouwt zich langzaam op en gitaar en drum vormen de perfecte basis voor deze compositie waarin Nick Holmes zich opwindt over ‘the pointlesness of war, point scoring for the sake of humankind’. Het is daarbij allemaal erg toegankelijk en het is mooi hoe de gitaarmelodie in het refrein terugkomt vanuit de sterke basis. Ook Savage Days is goed te verteren en is gemakkelijk te volgen. Dan is Diluvium extra zwaar en traag maar ook hier weet een versnelling de aandacht vast te houden. Wanneer de gitaarsolo wordt ingezet vertraagt de band weer, maar dat geeft juist extra diepte.
Een derde favoriet op het album is Deceivers dat meer tempo heeft en goed is opgebouwd. Ergens neigt dit ten aanzien van de riffs naar een stukje thrashmetal hoewel dit in Sirens nog meer aan de orde lijkt te zijn.
Maar ook diepe duistere wateren hebben rustige momenten. Lay A Wreath Upon The World begint bloedmooi met orkestrale elementen. Het ademt rust maar werkt langzaam en rustig naar een sterke en krachtige climax waarin vooral het drumwerk een grote rol heeft. Dit is genieten en ook met The Precipice zorgen de pianoklanken hiervoor. Het neemt je zeer voorzichtig doch dwingend mee naar een moment van vervoering.
Ascension is een album van een band die trouw is aan zijn wortels. Een band die standvastig doet waar het goed in is en daarmee vertrouwd en sterk naar voren komt. Het kenmerkende zware geluid weet Paradise Lost af te wisselen met meer emotionele klanken die contrast bieden, maar vooral van Ascension een zeer gevarieerd sterk album maken.
6 maart komen ze naar de Boerderij in Zoetermeer. Mijn kaarten liggen al klaar.