Stil word je ervan. Dat is niet handig als je een recensie mag schrijven. Zanger, bassist en multi-getalenteerde muzikant Mariusz Duda (Riverside) laat op The World Unsun horen fantastisch mooie (luister)muziek te kunnen maken. Het aangename timbre in zijn stem wordt ten volle benut. De overwegend rustige muziek, met veel interessante baslijnen maar ook veel elektronica, geeft alle ruimte aan zijn zang. Logisch, want Lunatic Soul is met recht zijn kindje. Mariusz als solo artiest experimenteert vaak flink en dreigt dan regelmatig de weg kwijt te raken in doelloze instrumentale nummers. Lunatic Soul blijft echter uitgekiend tussen de lijntjes en weet mooi opgebouwde nummers vorm te geven. Hoewel de grote lijn rustig is weet Mariusz door verschillende invloeden en tempowisselingen te gebruiken The World Unsun veertien nummers lang interessant te houden. Nergens voelt het geforceerd of langdradig aan. Er staan nummers van drie tot meer dan elf minuten op deze plaat. Om net iets meer dimensie te geven aan de toch al fijne muziek wordt ook regelmatig de saxofoon gebruikt. Het instrument past prima bij de geleverde muziek. Het is gewoon veertien nummers lang intens genieten van heel mooie muziek. Het is overwegend rustig, maar zo goed gebracht dat het kippenvel regelmatig op de armen verschijnt. De weemoed in de ballads, de kalmte en sereniteit en die mooie stem van Mariusz laat hopen dat hij in een prima fase van zijn leven zit. Uptempo nummers als Monsters doen nog denken aan de laatste plaat van Riverside, maar verder is het vooral genieten van een muzikant in zijn hoogtijdagen. Hopelijk kan hij deze vorm nog jaren volhouden. Wat een plaat. Sterker nog, wat zijn het toch twee schitterende platen.