Het Belgische trio Colour zal zich die bandnaam misschien nog beklagen eens ze doorhebben dat ze nagenoeg onvindbaar zijn op Google. En toch krijgen ze een pluim op de hoed voor die bandnaam. Die past namelijk 100% bij de late 70’s look and feel die ze nastreven met hun muziek.
Op hun debuutalbum gaan ze aan de slag met de erfenis van de vroege Black Sabbath en Yes en voegen daar nog wat Pink Floyd en King Crimson aan toe. En denk er meteen de lange instrumentale, psychedelische jams van Grateful Dead ook maar bij, net als de heavy stoner-doom van Sleep. Dat zijn heel wat referenties bij elkaar, maar zo is het wel duidelijk dat deze band zijn eigen sound smeedt zonder dat ze zelf het wiel nog eens proberen uitvinden.
Muzikaal is dit echt bovengmiddeld goed, ondanks dat Colour nog wat punten laat liggen inzake opname en mix. Ook in de lyrics en met de vocalen kan het rapport nog wat beter.
Met slechts drie tracks vullen die van Colour bijna drie kwartier en dat gaat – toch op twee, twee-en-een-halve tracks – geen minuut vervelen. Van die drie is Secret Of The Bomb voor mij de leukste en meest interessante. Het instrumentale Tim’s New Guitar heeft een wel heel losse structuur en had met een speelduur van bijna 20 minuten wat meer geconcentreerd mogen worden. En over die songtitel hadden ze misschien net iets langer of harder kunnen nadenken.
Dit is gesneden koek voor wie elk jaar naar Desertfest trekt.
https://colourtheoneandonly.bandcamp.com/releases