Het is alweer vijfeneenhalf jaar geleden dat ik kennis mocht maken met de Nederlandse band Degenerate. De combi van death- en thrashmetal sloeg op het album Devastation Ahead meteen aan. Reden genoeg om de band in coronatijd ook te vragen voor het Metal-aidfestival in Baroeg. Ook live bleek het een gouden zet te zijn om Rens Hilger en kornuiten aan het werk te zien.
Toen werd het wel aardig stil rond Degenerate, maar begin januari bracht de band de eerste single Servitor uit die het album meteen op een brute wijze opent. Met het sterke thrashmetalkarakter pakt Degenerate meteen goed uit. De basis zit solide in elkaar en het stemgeluid van Rens bevalt me goed in deze setting. Mocht ik in de vorige review nog hebben gezegd dat eenzijdigheid om de hoek kan loeren, is er bij Servitor niets van te merken. In het enorme hyperloopritme weet de band met een goed refrein en aanstekelijk gitaarspel een gevarieerd geluid neer te zetten. Vanaf tweeënhalve minuut wordt er verder gewerkt naar de ultrasnelle basis waarin alles weer geheel tot wasdom komt om akoestisch te eindigen. De tweede single die naar voren is geschoven is Faceless Violence. Een regelrechte thrashcompositie die van voor naar achter op je afkomt. Voor variatie is dit misschien niet het beste voorbeeld, maar dat hoeft ook niet natuurlijk. Heel toevallig gebruikt Degenerate hier dezelfde truuk met akoestisch spel om de compositie te beëindigen.
Voor mezelf ben ik zeer gecharmeerd van de eerste composities op het album. Xenon Equilibrium heeft een intro waar Slipknot jaloers op zou kunnen zijn. Verder is het uptempo en mag drummer Bas Bloos flink aan de bak. Maar ik kan concluderen dat dit drumbeest geïnjecteerd is met Red Bull. De gitaarsolo in deze compositie is goed en uiterst doeltreffend. Ook in The Cult is het naast de pompende ritmesectie het gitaarwerk dat de aandacht trekt. Het is sowieso een compositie die vol is geproduceerd en daardoor een extra boost lijkt te krijgen. Met Illuminate krijg je ‘goede shit’ voor de kiezen, alvorens de relatieve rust zijn entree doet met Sentence Of Death. Tenminste bij de start dan. Na nog geen minuut gaat de beuk erin en spreekt het galopritme me wel aan. Ergens doet Degenerate me hier denken aan Arch Enemy in de opbouw van de compositie en het gevoel dat ik krijg met de zangmelodie.
Claymore en afsluiter The Desert bieden mij meer rust. Het tempo ligt een stuk lager waardoor tempo en ritme wat ondergeschikt zijn aan de melodie. Zelf geef ik de voorkeur aan het stemgeluid van Rens in de snellere composities. Daar is hij voor mijn gevoel net iets scherper.
Houden we nog The Blacksmith en Rituals Of Rage over op het album. The Blacksmith heeft een aantrekkelijke riff en het ondersteunende gitaargeluid geeft het geheel meer lagen. De melodie ligt wat meer naar de achtergrond maar dat is met het gitaarspel van Rens en Daniel Ruiz geen probleem. Titelnummer Rituals Of Rage tenslotte laat geen verrassingen horen. Goede thrash met deathmetalelementen en vooral een fijn tempo. Ook hier genoeg variatie en de ‘hey hey hey’ factor halverwege gaat het goed doen op he podium.
Ik ben blij met het tweede album van Degenerate. Het is een band van eigen bodem die een internationaal geluid neerzet en derhalve zeker tot de verbeelding spreekt. Dat deden ze al op het debuutalbum en gelukkig hebben ze de reis voortgezet met Rituals Of Rage.