Delta Deep – East Coast Live

De debuutplaat van Delta Deep werd onlangs opnieuw uitgebracht. Tegelijk kwam er een livealbum uit, opgenomen op één avond in New York, in Daryl’s House, de club van soulzanger Daryl Hall. Niet meer dan een paar honderd plaatsen, dus wat je noemt een intieme show.
De muzikanten in kwestie zijn toch veel grotere venues gewend. Delta Deep bestaat namelijk uit Def Leppard-gitarist Phil Collen, zangeres Debbi Blackwell-Cook (achtergrondzangeres bij onder andere Michael Bublé), drummer Forrest Robinson (o.a. Victor Wooten) en Stone Temple Pilots-bassist Robert DeLeo.
Op die ene avond in die bescheiden club hadden ze het echter fantastisch naar hun zin. Collen en Blackwell-Cook nemen de leadvocalen voor hun rekening, waarbij Blackwell-Cook ook voortdurend interactie met het publiek heeft. Dat is niet weggeknipt voor de cd en dat was een goede keuze. Er is chemie in de band en er is chemie met het publiek en die druipt er vanaf op East Coast Live.
Alle songs van het debuut komen langs. Daarbij een reeks eigen songs, maar ook covers, onder andere Black Coffee, dat onlangs al de titelsong werd van de derde studioplaat van Beth Hart en Joe Bonamassa, en Deep Purple’s Mistreated. Het album wordt geopend met Led Zeppelin’s Black Dog. Collen laat zijn gitaar gieren en gillen en Blackwell-Cook zingt als Plant om het ritme heen op een manier die vaak veel weg heeft van Mother’s Finests Joyce Kennedy.
De eigen tracks zijn fijne bluesrockers, meestal net iets heavier dan de covers, zonder de bakken met effecten die we van Def Leppard gewend zijn. Collen blijkt ook een prima zanger, bijvoorbeeld in het gezamenlijk met Blackwell-Cook gezongen Miss Me – al blijft Blackwell-Cook een klasse apart. Waar Collen in Def Leppard een tweede gitarist gewend is, vult hij hier het geluid moeiteloos op, daartoe in staat gesteld door de strakke en foutloze ritmesectie.
De klapper van het album is voor mij Mistreated. David Coverdale mag het al sinds jaar en dag op het programma hebben staan, zijn versies zijn al jaren niet meer zo intens en sfeervol als deze.
Er wordt in de berichtgeving kwistig gestrooid met de omschrijving ‘Led Zeppelin meets Aretha Franklin’. Dat is een tikkie overdreven, maar dat het lekker basic gehouden, riffy bluesrock met een dijk van een soulstem is, dat kan niemand ontkennen. Vergelijkbaar met – en even goed als – Beth Hart en Joe Bonamassa, maar duidelijk meer de rockhoek in. Delta Deep heeft mij danig verrast.

Delta Deep website