In de jaren 2019 en 2020 besloot zanger Kevin Soto zich te richten op een band. Een band die zich los zou rukken van de bestaande (sub)genres in metal. In zijn zoektocht naar het goede geluid kwam hij uit bij een geluid dat meer progressief klonk, technisch onderlegd, agressief en modern en dat allemaal gemixt met pure emotie en persoonlijke ervaringen.
In gitarist Raúl Muñoz Cuevas leek hij de juiste partner te hebben gevonden om zijn idee echt tot leven te laten komen. Dat was in 2021/2022 de start van Dissociated. Volgens de biografie van de band bracht de band in 2022 de EP No Connections uit, maar via Art Gate Records komt de EP nu officieel op de markt. De EP met vijf composities start met Self-Destructive Chains. De eerst helft van deze opener is te voegen in het plaatje van de progressieve rock met een fijne ritmebasis en ietwat gezapig gitaarspel tot Kevin de handrem los trapt en het geheel een vaart neemt en het meer pure agressieve karakter d overhand neemt.
Endless Waves is zwaar en log bij de start. Kevin bevindt zich bij de opnamen diep in de kelder, maar varieert in zijn stemgeluid aanzienlijk. De zoektocht naar gemixte metalgenres is goed hoorbaar in Endless Waves. Vette deathcore-elementen worden zonder pardon aan progressieve muziekstukken geplakt en enige deathmetalinvloeden zijn zeker ook van de partij. Het is bijzonder hoe Dissociated dit allemaal in één compositie weet te stoppen en er toch voor te zorgen dat Endless Waves als eenheid overkomt.
In Timeless Remorse is het wel de zwaardere kant van de metal die overheerst. Het is de herhalende basismelodie die samen met de ritmesectie er eigenlijk voor zorgt dat deze compositie die enigszins vlak uit de hoek komt, toch een bepaalde spanning oproept die de aandacht daarmee vasthoudt. Vooral het gitaarspel van Raúl is daar een belangrijke factor in.
Via Timeless Remorse komen we bij Lost In Traces. Hoewel Lost In Traces mooi in het verlengde past van wat we tot dusver hebben mogen horen, krijgt de groove die aan de basis ligt een sterke upgrade richting het einde. Vet, zwaar en traag grooved het collectief nog een keer alle bewolking moeiteloos weg.
No Connections is een leuke EP met vijf fijne composities die binnen de metalbasis geregeld vanuit diverse metalgenres put. Van begin tot eind vind ik het wel jammer dat er op de EP niet echt een compositie uitspringt en blijft hangen. Het blijkt dat ik de EP meermalen achter elkaar kon beluisteren, zonder dat het echt tot me doordrong. Op zich dus een leuke EP zonder echt een kenmerkend gezicht.