Om Peculiar uit te brengen heeft het Tsjechische ELBE een aparte aanpak achter de rug. De muziek was al opgenomen en daarna werd pas zang toe gevoegd. De oorspronkelijke doomy postrock, hoewel we eerder van postmetal kunnen spreken, houdt daardoor haar typische kenmerken. Gelaagde muziek, zingende gitaren, pompende baslijnen en opzwepend drumwerk. De zang is daarbovenop gezet. Dat is bij vlagen iets te duidelijk te horen. Zo klinkt op bijvoorbeeld Never Again de samenhang tussen het instrumentale deel en de zang te geforceerd. Voordeel van de twijfel krijgen nummers als Place To Die, de semi-ballads You & Me At The End en Before I Go. Dan past de zanger wel in het nummer, maar valt het helaas op dat de zanger deze afwisselende melodieuze nummers met rustige passages net wel en tegelijk net niet aankan. Het is niet slecht wat hij brengt, maar het imponeert onvoldoende. Waar de muziek wel als een bom inslaat is op opener Sen. De zang is dan een welkome aanvulling op de gelaagde muziek. Het is duister en mooi tegelijk. Het nummer zuigt je als het ware de muziek in. Slow Down! laat horen dat de muziek eigenlijk zonder zang voldoende spreekt. Pas op het einde van het nummer volgt een zanglijn. Er blijft echter voldoende ruimte voor de elektrische gitaar om te zingen en om een explosief instrumentaal einde in te bouwen. ELBE had een plan. Peculiar laat horen dat de missie helaas slechts voor een klein deel geslaagd is.