Nog maar goed een jaar na de EP Corn Ritual is de Belgische dark metalband Fragmentum al terug, met een full album deze keer.
Warriors of Chaac is het eerste Fragmentum-album zonder medebandoprichter Gunnar. Jan Bruggeman is wel nog aan boord. Ook opvallend is de Britse drummer Tom Skidmore (The Manc Lads, Midnightmares). De band bestaat sinds 2015 en kende tal van bezettingswissels, met op een gegeven moment zelfs twee Nederlanders in de live-bezetting. De band trok ooit door de Verenigde Staten als support voor Children of Bodom. Sinds Masters of Perplexity in 2021 vormt de Maya-cultuur het thema van elke release. Het is de na Corn Ritual tweede release van deze band op Gio Smet Records (Flexant, Catharsis, Horrorwish).
De sound op Warriors of Chaac (de god van donder en bliksem) is opnieuw wat anders. Minder gepolijst en geproducet dan op Masters of Perplexity. Meer of opnieuw meer naar de melodic death dan bij de recentste releases. Iets agressiever. De nieuwe bezetting hoor je ook, hoewel er net ver van het al begane pad gewandeld wordt. Vocaal en op gitaar zaten Jan en Gunnar vaak dicht tegen elkaar, maar met enkel Jan missen we misschien toch wat variatie in de grunts. De haunting atmosferische stukken en synths van Corn Ritual wegen deze keer iets minder zwaar door als geheel, hoewel de synths wel op bijna elke track aanwezig zijn. De drumpartijen zijn een stuk complexer.
Inhoudelijk stapt Fragmentum hier wat af van de meest voor de hand liggende Maya-thema’s en zit deze ‘Europese’ band dichter in het spoor van bands als Cemican uit Mexico of Tierramystica uit Brazilië. De Engelstalige lyrics zijn vaak wel kort, zowel in aantal zinnen als in lengte. Heel veel wijzer word je er vaak niet van, maar de vocalen dragen wel veel bij aan de beleving voor de luisteraar.
Kukulkan (gevederde slang) heeft een prima intro en bouwt mooi op naar een interessante songstructuur. Nakum bouwt voort op dezelfde kwaliteiten. Labyrinth of Stone klinkt dan misschien wat rommelig omdat er geen organische samenhang is tussen grunts, gitaar en drums. Misschien is dat de bedoeling, als link naar de verwarring als je in een doolhof loopt, maar zonder die context werkt dit nummer minder goed.
Kinich Ahau balanceert op een mooi evenwicht tussen agressie en melodie. Mask of Death heeft een hele leuke en heel lange gitaarsolo over een pittig tempo en is daarmee één van de meest catchy nummers van dit album. Jan kiest in verschillende nummers voor lange, meanderende melodielijnen op gitaar en dat is verfrissend. Titeltrack Warrior of Chaac doet bij de intro vaag wat denken aan Roots Bloody Roots van Sepultura, maar zo punchy-agressief is dit nummer niet, eerder een mid-tempo beuker. Nog een leuk nummer is Elite Warrior.
Fragmentum blijft op Warriors of Chaac trouw aan het concept en het thema van de vorige releases, maar volgt hier en daar nieuwe sporen in de Azteekse jungle.