De vraag of een band waar alleen de drummer (David Huff) en bassist (Mike Brignardello) van de oorspronkelijke band nu wel of geen Giant mag heten is niet zo belangrijk. Dann, voormalig gitarist, zanger, medeoprichter en broer van David, heeft (weer) zijn zegen gegeven. Hij heeft zelfs een drietal nummers geschreven. Time To Call It Love, Holdin’ On For Dear Life en de overbekende ballad die op elke rockplaat terug hoort te keren, Paradise Found. Dan is er wat betreft bandnaam geen discussie meer nodig. Dat de titel Stand And Deliver niet de meest originele titel is mag de pret niet drukken. Wel is het tekenend voor de muziek. Het is AOR/ melodieuze rock zoals het hoort te klinken. Zonder opsmuk maar ook wel een beetje zonder echte ziel. Het is goed en klinkt allemaal uiterst aangenaam. Helaas komt het allemaal niet boven de standaard uit. Kent Hilli heeft over het algemeen een aangename rockstem met een ruig randje. Zijn stem kent helaas wel enkele beperkingen. Zo komt hij in de melodieuze rustigere passages niet helemaal tot zijn recht. De hardere en langere uithalen zoals bijvoorbeeld op Holdin’ On For Dear Life laten hem ook niet op zijn best horen. Het gitaarwerk van Jimmi Westerlund is dik in orde. Net als de productie en het bespelen van de keyboard door Alessandro Del Vecchio. De nummers zijn makkelijk te verteren hapklare brokken zonder dat het teveel van de luisteraar vraagt. Luister bijvoorbeeld naar I Will Believe, opener It’s Not Right, Beggars Can’t Be Choosers, Hold The Night en de tweede ballad It Ain’t Over Till It’s Over. Het is elf nummers aangename AOR/ melodieuze rock. Niets meer en niets minder. Eigenlijk best lekker om naar te luisteren omdat de muziek niet de pretentie uitstraalt om op allerlei jaarlijstjes te moeten verschijnen.