Dit Franse trio brouwt een woeste stoner mix, waarbij alle drie de vocalen voor hun rekening nemen. Hierbij lijken ze bijna een wedstijdje te doen, wie er nu het meest heftig en gruizig uit de hoek kan komen. Maar toch zijn enkele andere ingrediënten eerlijk gezegd nog interessanter.
Zowel ritmisch als qua gitaarwerk wordt je als luisteraar namelijk regelmatig prettig verrast en een paar keer zo’n beetje regelrecht omver geblazen. Luister eens naar die gedreven Kyuss-groove van opener Get Down, waarbij die heerlijke bas zo geweldig de eindsolo introduceert (die dan weer jammer genoeg veel te snel afgelopen is). In het navolgende The Monkey Who Dipped His balls In My Whisky (wat een titel) worden zo’n beetje alle registers opengetrokken qua lompheid en gruizige fuzz.
Vooral de tweede helft van Lost In Space is bijzonder interessant; hier introduceert de bas weer heel mooi een jam-achtig tafereel, dat de titel daadwerkelijk eer aandoet. Als laatste wil ik de negen minuten durende afsluiter Arrakis er nog even apart uitlichten; een pareltje qua arrangement. Bij aanvangsfase wordt je getrakteerd op een paar verrassend wisselende ritmische inspringmomenten, zonder dat hierbij de meesleurende drive verloren gaat, waarna via een kabbelend en dromerig rustpunt voortgebouwd wordt naar een indringende gitaarsolo. De hoekige drive die al in de solo aanvangt, wordt hierna steeds voller en rondt het geheel heel passend af. Fijn plaatje. Een korte zoektocht heeft me trouwens ook op het spoor gebracht van twee voorgaande albums. Een bandje om nog even verder te onderzoeken en in de toekomst verder in de gaten te blijven houden.