While Passion Lasts is het zesde album van de Spanjaarden. Wederom nemen ze ons mee op een trip terug naar de hoogtijdagen van de Amerikaanse metal, zo eind tachtiger jaren. Alleen het afspelen van de clip van Mr. Now It All al, neemt me direct mee terug naar die tijd dat je uren voor MTV kon zitten voor je portie luistervoer.
Alle clichés komen voorbij: pompeuze ritmesecties, dat typische messcherpe Jackson of Charvel-achtige gitaargeluid, oorwurm (stadion meeblèr) koortjes en een lichtelijke over-productie. En toch had dat iets; dit is weliswaar voor sommige luisteraars erg belegen, maar ook ontegenzeggelijk gewoon erg catchy en opbeurend. Toegegeven, een overdosis van deze muziekjes in de categorie middelmaat (of daaronder) kan inderdaad op de zenuwen werken, maar dat is zo met alle muziek.
Een tijdje terug heb ik alle Dokken albums weer eens wat aandachtiger de revue laten passeren en misschien door de opfrisbeurt en herwaardering door die luistersessies, kan ik ook deze plaat van Hitten wellicht ook weer meer op waarde schatten. Deze muziek van Hitten zit (net als Dokken, waar deze band mij erg aan doet denken) gewoon erg goed in elkaar. De ritmesectie hoort donders strak te zijn, met lekkere, vet aangezette fills daar waar het kan, en dat is precies wat hier gebeurt. De zang kan zowel de krachtige stukken inclusief schuurpapieren randje en een strakke broeken uithaal fabriceren, als ook een gevoel voor super harmonieuze melodielijnen hebben; ook deze kan afgevinkt. Dan heb je nog de gitaar die het helemaal kan maken of breken. In dit geval zijn Johnny Lorca en Dani Meseguer (de “Terror Twins”) op gitaar, absoluut op hun taken berekend; regelrecht vuurwerk wanneer ze elkaar mooi aanvullen of soms zelfs bijna “bevechten”. Ik kende de band nog niet (ondanks hun behoorlijke eerdere repertoire), maar zal ze vanaf nu toch in de gaten blijven houden; deze is in ieder geval een fijne plaat om zo nu en dan eens er tussendoor te draaien.