Terwijl Jon Anderson door Amerika tourt met The Band Geeks is twee maanden geleden het live-album Perpetual Change uitgebracht. Deze review komt dus twee maanden later dan de release, maar wanneer je beseft dat de composities op het dubbelalbum ruim vijftig jaar oud zijn, zijn twee maanden wel te overbruggen.
Jon Anderson is mede-oprichter van de band Yes en stond daarmee samen met Chris Squire, Bill Bruford, Tony Kaye en Peter Banks aan de wieg van wat we tegenwoordig progressieve rock noemen. En met zijn bijzondere stemgeluid wist Jon menigeen te beroeren. De relatie Yes-Jon Anderson is meermalen onderbroken en het laatste wapenfeit samen dateert eigenlijk uit 2004. Daarna eiste een luchtweginfectie bijna zijn leven. De breuk met Yes, na het vervangen van Jon door zanger Benoit David, was daarna definitief. Sinds 1976 levert Jon Anderson ook geregeld solo-werk af en werkt hij samen aan andere albums waarbij de samenwerking met Vangelis misschien wel de meest succesvolle is geweest (commercieel gezien).
Voor Perpetual Change zocht hij de samenwerking met the Band Geeks en de live-registratie van dit concert beslaat slechts tien composities, maar daar zijn wel twee cd’s voor nodig. De uitgesponnen muzikale escapades omlijsten het stemgeluid van Jon. Een stemgeluid dat nog altijd uniek lijkt in zijn soort en kenmerkend en krachtig naar voren komt.
Zoals eerder gezegd is al het werk op dit live-album van Yes uit de periode van de beginjaren zeventig. Opmerkelijk daarbij is bij het beluisteren dat je dat helemaal niet zo ervaart. De muziek van deze periode is tijdloos. Van The Yes Album kun je versies vinden van Yours Is No Disgrace, titelnummer The Perpetual Change, Your Move I’ve Seen All Good People en het met gejuich ontvangen Starship Trooper.
Een jaar na The Yes Album bracht Yes in 1972 het album Close To The Edge uit. Een klassieker in optima forma. Twee derde deel van het album kun je ook hier op Perpetual Change vinden. Close To The Edge en And You And I, Kenmerkend zijn de uitgesponnen composities die beide opgedeeld werden in kortere stukken. Vooral And You And I heeft daardoor met tien minuten op de teller en de goede opgesplitste opbouw een bijzondere aantrekkingskracht en pakt de luisteraar meteen. Close To The Egde kan met ruim 18 minuten ook gerekend worden tot de composities die vrij lang duren, maar perfect neergezet is.
Wat dat betreft wordt het publiek op Perpetual Change wel verwend. Awaken, van het album Going For The One wordt beschouwd als één van de beste Yes-composities en Gates Of Delirium van het album Relayer uit 1974 is een compositie die nog niet veelvuldig live te horen is geweest omdat de compositie in eerste instantie te ingewikkeld in elkaar steekt om live te kunnen spelen en met ruim 22 minuten is het de langste compositie op het album. Het zorgt er mede voor dat het album twee uur muziek levert. Het album Fragile uit 1971 is het eerste Yes-album waarop Rick Wakeman speelt en waar Roger Dean verantwoordelijk is voor het kenmerkende hoesontwerp van Yes. Heart Of The Sunrise is afkomstig van dit album en daarnaast Roundabout. Een perfecte afsluiter van de show. Met ruim 8 minuten niet lang of kort, maar heel indrukwekkend en aantrekkelijk. De melodie is een oorwurm en in alles een ware symfonische klassieker. Het lijkt me ook sterk dat de liefhebbers van symfonische / progressieve rock Roundabout niet kennen.
Perpetual Change is een geweldig album. Het blijkt maar weer dat de symfonische rock uit de beginjaren van Yes in iedere tijd passen. Het is wel een aardige zit, maar Jon Anderson weet met The Band Geeks de aandacht goed vast te houden. Waan je vijftig jaar jonger en geniet van deze mooie live-registratie. Yes: Dit is Jon Anderson.