Het derde studioalbum The Noble Art Of Self-Destruction van Holding Absence zag deze zomer het levenslicht. De band tourde door Australië en maakt zich momenteel op om dit album door Europa te promoten. Na verschillende tours als supportact is het eindelijk de beurt om als headliner rond te reizen. De tour wordt afgetrapt in Eindhoven en is dit dus de uitgelezen kans om de zanger Lucas Woodland te spreken alvorens de show.
Het is jullie eerste Europese headlinertour, hoe voelt dat?
Ik ben heel erg opgewonden. We speelden onze allereerste Europese show in 2018, dus het is alweer vijf jaar geleden. Het heeft zolang geduurd voordat we dit eindelijk waar hebben kunnen maken. We hadden er heel veel zin in, maar het ene na het andere ging mis. In 2019 zou deze tour eindelijk plaatsvinden, maar de band waarmee we gingen touren had grote problemen. Wij wilden er niets mee te maken hebben, dus besloten we om die tour te cancelen. De tour is nu twee of drie keer uitgesteld, maar eindelijk gaat het gebeuren!
Dus we zijn nu zo’n 4 jaar verder. Ben je nog enthousiaster nu het eindelijk gaat gebeuren?
Zeker, ik denk dat we nu een betere band zijn. We hebben meer nummers, we hebben meer fans en wij zijn zelf ook beter. Dus ik vind het jammer dat we zo lang hebben moeten wachten, maar ik ben er zeker van dat deze show en ook deze tour zoveel beter zullen zijn dan welke andere tour dan ook, ooit had kunnen zijn.
Wat denk je dat jullie als band allemaal beter heeft gemaakt?
Goede vraag, sinds de pandemie hebben we ongeveer 250 shows gespeeld. Wat eigenlijk krankzinnig veel is als je erover nadenkt. We hebben gewoon veel gespeeld en onszelf nog beter leren kennen. Onze chemie is nu hechter dan ooit. We hebben de afgelopen twee jaar vier verschillende Amerikaanse tours gedaan. Gewoon zes weken lang en dan elke dag spelen. Het is heel intens, maar dit is wat we altijd al wilden doen. We zijn heel blij dat we de kans krijgen om deze droom waar te maken.
Zoals je al aangaf hebben jullie veel shows gespeeld sinds Covid. Wat zijn enkele van de meest memorabele of leuke optredens?
Zo zeg, dat is moeilijk. Het is alsof je vraagt: wat is je favoriete tv-programma of wat is je favoriete album. Het is moeilijk, omdat sommige shows een geweldige interactie met het publiek hebben, sommige op schitterende locaties zijn en anderen weer in prachtige steden, dus het is echt wel een lastige vraag. Ik zou zeggen dat onze eerste headlineshow in Melbourne wel heel bijzonder was. Tevens de allereerste keer dat we in Los Angeles in Californië speelde. Het was echt gaaf omdat het onze eerste show ooit in Amerika was. Het publiek ontving ons met open armen en ze vielen vooral ook op, want ze hadden allemaal prachtige tatoeages.
Jullie nieuwe album The Noble Art Of Self-Destruction is eindelijk uit, wat is je favoriete nummer en waarom?
Lastig, op dit moment zou ik zeggen: The Angle And The Marble. Gewoon omdat het zo emblematisch is voor het hele album. Het omvat echt alles wat we probeerden te doen, in slechts één nummer, als dat logisch klinkt? Dit nummer wist ook een connectie te maken met de fans. Ik denk dat wanneer een nummer verbinding maakt met mensen, het een eigen ding wordt. Tegelijkertijd hou ik zelf ook gewoon echt van het nummer en ik vind het gewoon geweldig dat het nu ‘een ding’ is geworden.
Zou je zeggen dat hetzelfde is gebeurd met Afterlife? Want dat nummer is momenteel zo populair.
Ja, het is echt ontploft. Het is zo ver opgeblazen dat ik niet eens meer het gevoel heb dat het ons eigen nummer is. Het uitbrengen van een nummer is hetzelfde als je kind naar school sturen. Alleen sloeg Afterlife de basisschool over en ging meteen naar de universiteit. We hebben geluk met het succes van het nummer, maar tegelijkertijd is het nog steeds een nummer dat diep persoonlijk en erg emotioneel is. Ik zal altijd trots zijn op dat nummer. Het betekent iets voor mij.
Je geniet er nog steeds van om het live te spelen, wetende dat iedereen het nummer kent en het vanavond mee gaat zingen?
Ja, het is grappig, er zijn bands die hun meest succesvolle nummers beu worden. Voor mij is het alsof onze nummers mijn baby’s zijn. Ik denk niet dat ik ooit mijn eigen muziek moe zal worden. Ik ben er gewoon zo trots op. Hoe beter een nummer het doet, hoe trotser ik zal zijn. Ik weet echter dat dit niet bij iedereen het geval is.
We weten al waar het nieuwe album over gaat, maar wat is de belangrijkste boodschap die je aan de fans wilt geven?
Ik denk dat dit album veel gaat over het omarmen van verandering. Het gaat over ‘real’ zijn tegenover jezelf. Veel mensen zullen hun leven, leven zonder kritisch naar zichzelf te zijn. Dit album gaat over in de spiegel kijken. Erken dat je niet perfect bent. Er is altijd werk aan de winkel en ik denk dat we allemaal beter zullen worden als we allemaal eens gaan zitten en nadenken over wat we beter kunnen doen. Dit album gaat dus in essentie over beter worden.
Is dit dan ook nog een persoonlijk onderwerp voor jou?
Ja, natuurlijk, heel erg. Ik kijk naar wie ik ben en ik kijk naar wie ik 5 of zelfs 10 jaar geleden was. Ik heb het gevoel dat ik elke dag gegroeid ben. Voor mij is dit album bijna het bewijs dat je beter kunt worden. Ik voel me vandaag een heel ander persoon dan in 2018, toen we hier voor het eerst speelden.
Je bent zelf natuurlijk zanger, welke andere zangers of bands hebben je beïnvloed om überhaupt een band te beginnen?
Ik heb het geluk gehad dat ik opgroeide met bands als My Chemical Romance en Paramore. Het zijn twee van mijn favoriete bands. Hayley Williams en Gerard Way zijn waarschijnlijk twee van mijn favoriete mensen ter wereld. Ze zijn allebei erg creatief, empathisch en herkenbaar. Dat is ook iets waar ik dankbaar voor ben. Toen ik opgroeide, zag ik deze mensen alles doen voor hun kunst, maar tegelijkertijd voelden ze toch als ‘echte’ mensen. Gerard was bijvoorbeeld iemand die door de maatschappij werd afgewezen. Dat gevoel had ik ook toen ik opgroeide. Ik wil iemand zijn die mensen kunnen begrijpen. Ik ben anders dan de gewone mensen, ik heb mijn problemen. Laten we datgene omarmen dat ons anders maakt.
Dus als je met welke band dan ook zou kunnen touren, welke zou dat dan zijn?
Dat is wederom een moeilijke vraag, ik heb het gevoel dat ik graag een show zou willen doen met Architects of Bring Me The Horizon, omdat ze Brits zijn. Ik ben niet overdreven nationalistisch of patriottisch als het om dingen gaat, maar ik denk dat de Britse muziekscene altijd bijzonder is geweest. Deze twee bands zijn recentelijk erg inspirerend geweest voor mij. Maar natuurlijk zouden My Chemical Romance of Paramore ook bovenaan de lijst staan.
Het nieuwe album krijgt veel lovende recensies, kun je ons iets vertellen over het schrijfproces?
Ja natuurlijk, goede vraag! Het was raar, want dit album hebben we geschreven tijdens het touren. The Greatest Mistake Of My Life is geschreven tijdens een echte downperiode van de band. We hebben er toen maanden over gedaan. Ik werkte net bij HMV in Cardiff en Scott werkte in een koffiezaak. Elke avond ontmoetten we elkaar en schreven we deze tracks. Er was gewoon geen druk, bij dit album was dat wel het geval. Er was niet zoveel tijd en het was een interessante ervaring. Het voelde alsof we in een snelkookpan zaten. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat we hierdoor iets bijzonders hebben gecreëerd. Het groef in mijn onderbewustzijn, daardoor heb ik niet het gevoel dat een normaal persoon dit album heeft geschreven, maar eerder door een muzikant is geschreven.
Voel je nog steeds diezelfde druk of was het uitbrengen van The Noble Art Of Self-Destruction een verlichting?
Ik voel altijd druk, want als ik geen druk voelde, zouden we waarschijnlijk niet The Greatest Mistake of The Noble Art hebben geschreven of zouden we zelfs nooit door Amerika hebben getourd. Ook heb ik het gevoel dat ik dit mezelf, mijn bandleden en alle fans schuldig ben. Ik ben het ze verschuldigd om iets van Holding Absence te maken, ik wil deze band zo groot mogelijk maken.
Is het wel gezonde druk, of is het vermoeiend?
Het kan soms vermoeiend zijn, maar als ik uiteindelijk onder druk zou worden gezet om iets te doen wat ik niet leuk vind, dan zou ik daar een hekel aan hebben. Gelukkig hou ik van wat ik doe en dat is de reden dat ik soms deze (gezonde) druk voel. Ik ben zo dankbaar voor alle steun die we hebben gehad, dankbaar dat ik weer in Europa ben en geweldig om ook met mensen zoals jij te kunnen praten, dus bedankt dat ik hier mocht zijn!
Foto’s: Liza Van De Ven