Blues kan heel belegen en bijna saai overkomen, maar wanneer het goed uitgevoerd wordt, kunnen de vonken eraf springen of kan je er ook als luisteraar helemaal in opgaan of kippenvel van krijgen. Tot die laatste categorie behoort Mario Rossi en zijn band.
In eigen beheer was dit album al bijna een jaar uit, maar via Sliptrick Records kan hopelijk een breder publiek meegenieten van het nieuwste album van deze Braziliaanse snarentovenaar. Er wordt instrumentaal geopend met een pakkende, jamsessie achtige bluesrocker met bonuspunten voor de bas en de toetsen. Verderop komen we nog een instrumentaaltje tegen; Jammin’ For Jimi, waarbij de titel al genoeg zegt, lijkt me. Nog een paar nummers er even uitlichten; twee regelrechte kippenvel ballades It Means Blues, met geweldige gastvocalen van Lu Vitti en Cold Lonely Nights, waarbij mijn gedachten onvermijdelijk naar Gary Moore gaan. Ook vinden we hier aanstekelijk swingende gospel (inclusief heel fijne mondharmonica van Steve Bell) met There’s No Hope For Willie Brown.
Natuurlijk is ook Mario Rossi door de grote klassiekers beïnvloedt, maar ik hoor ook heel duidelijk raakvlakken met de “blanke” meesters van het genre, zoals Peter Green, mijn grote held Gary Moore en Joe Bonamassa. Net dat extra beetje scheur, die voelbare emotie in een aanslag; dit is gewoon heel lekker! Dit is zo’n plaatje dat mij, als de strijkplank met zes snaren een paar dagen lang werkeloos aan de muur gehangen heeft, ertoe kan aanzetten om dat instrument toch direct weer op te pakken om een paar stukjes (proberen) mee te spelen. Dit belooft weer een zoektochtje naar een fysiek exemplaar en trouwens ook het eerdere materiaal (enkele nummers op YouTube waren namelijk erg veelbelovend). Hopelijk kan de overtocht over het grote water ook eens gemaakt worden, want dit zou ik ook zeker wel eens live willen meemaken.