Een nieuwsgierig makende albumhoes en een bijpassende omschrijving als classic rock met spaced-out psychedelica, stoner en boogie met smerige vroeg jaren zeventig Detroit rock ‘n’roll. Een veelbelovend recept voor ongetekende.
The Devil Knows My Name komt binnen met een Bad Boy Boogie drive alsof die gespeeld wordt door Motörhead. Even over de midden een korte rustpauze met slepende gitaarpassages voor het contrast, en dan kort vol gas terug en weer slepend eindigend; heel fijn qua arrangement, heerlijk ongepolijst en eerlijk uitgevoerd! Het navolgende Suffer Sister is een losgeslagen stoner locomotief die een kleine drie minuten in één streep doordendert. Freakazoid begint stoner-achtig slepend en komt in een alsmaar doordenderende maalstoom terecht met wervelend gitaarwerk en jamkarakter waar je in kan verzuipen als luisteraar, maar naar de intensiteit te oordelen, de muzikanten ook. De terugkeer naar het beginthema in de laatste minuut, is bijna jammer.
Met de regelrechte swingende stoner in Van Boogie is het serieus moeilijk stilzitten en ook de Bomb Incoming stonervertolking van teenybobber glamrock, inclusief koortjes, is kundig en pakkend uitgevoerd en zeer smaakvol. Iets minder geslaagd kan ik de erg goedkope Casio-sound in het eveneens glamrock-achtige Demonaire vinden; het kan iets te jolig worden. De structuur van de dreinende stamper King Of Fire is daarna weer een puik stukje werk; bij aanvang denk je aan Monster Magnet, waarna je via vage flarden verstonerde Roadhouse Blues in een heerlijke drive terecht komt. Hekkensluiter en titelnummer Stoned Again is een waardige, mogelijk inderdaad enigszins trippende afsluiter. De verwachting van albumhoes in combinatie met omschrijving is aardig waar gemaakt. Blijft er voor mij één prangende vraag; gaat dit lekkere werkstukje ook op vinyl verkrijgbaar zijn? Ondergetekende staat vooraan in de wachtrij.