Maxxwell – Tabula Rasa

Het heeft even geduurd voordat Maxxwell met een nieuwe cd op de proppen komt. Dat komt mede door een opruiming in de line-up en wisseling van de zanger. Tegenwoordig zorgt Gilberto Meléndez voor de vocalen. Dat betekent wel dat er een ander geluid is ontstaan. Denk hierbij ook aan de wisseling van zangers bij bijvoorbeeld Marillion of Van Halen. De titel van de cd spreekt wat dat betreft ook boekdelen. Tabula Rasa wil kort gezegd betekenen: met een schone lei beginnen. En dat doet de band dan ook.
De muziek van Maxxwell laveert tussen de rock and roll van AC/DC en Bon Jovi en gezegd moet worden dat Gilberto een prettig stemgeluid heeft dat uitstekend past binnen de composities die voor het merendeel door het duo Hef Häfliger (lead gitaar) en Oli Häller (drums) zijn geschreven, met flinke bijdragen van bassist Kusi Durrer. Gilberto is verantwoordelijk voor de teksten en daar valt de nodige humor in te ontdekken met een sample van Speedy Gonzales in het feestnummer Partykings en een humoristische ode aan Superman in Man Of Steel. Over het algemeen liggen de nummers goed in het gehoor met uptempostukken en een lekkere groove in Fuck It ! en Cause I’m Loving You waarin het gitaarspel bijzonder fraai uit de hoek komt (vooral in het intro). De verhouding rustige nummers is echter vrij groot te noemen met Run Or Hide, Nothing Changes My Mind (heel mooi), Gone Forever (echte ballad) en Never Let You Go. Bijzonder zijn ook enkele intro’s (Fallin’ Down en On Your Face) waarbij de band stevig van start gaat, maar dit niet doortrekt in de rest van het nummer. In Fallin’ Down komt het zware en volle karakter wel terug in de refreinen, maar de intensiteit van het intro wordt niet meer behaald. In Backstabber gebruiken ze nog wat rapinvloeden in het een stevig rocknummer.
Over het algemeen levert Maxxwell een prima cd af met lekkere rocknummers. De ‘wedergeboorte’ pakt goed uit en de mannen mogen wel op wat support rekenen met dit schijfje vol pure rockmuziek.