My Dying Bride – Macabre Cabinet

Waar de meesten op deze aardkloot meer ellende hebben dan enig lichtpuntje aan het eind van de tunnel, lijkt 2020 toch wel een beetje het jaar van Aaron Stainthorpe te worden. Keken wij met geknepen billen en afgekloven nagels begin dit jaar zenuwachtig uit naar 6 maart, komt er morgen al weer een nieuwe schijf uit Bradford. 
Macabre Cabinet is de opvolger van het eerder dit jaar uitgebrachte album The Ghost of Orion. Door velen het hele jaar door bejubeld en aangemerkt om in talloze jaarlijsten in de top 10 te eindigen. En dan krijgen wij morgen (20 november) de spreekwoordelijke kers op de taart in de vorm van een fonkelnieuwe ep. Drie nummers staan er op deze release waarvan de opener, en tevens titeltrack, Macabre Cabinet de gehele a-kant vult. De naam doet het intro zeker eer aan als duistere kerkorgelklanken de huiskamer vullen. En veel vrolijker wordt het daarop niet. Maar daar zit ook niemand op te wachten. Het is My Dying Bride ten voeten uit. Na 3,5 minuut duiken we nog dieper de duisternis in en lijkt het nummer op de soundtrack van een hele sombere film. Het orgel is een prominente gast door het zware donkere maar werkelijk fantastische gevarieerde epos. De laatste 35 seconden zijn weer voor het kerkorgel dat deze sombere psalm van exact 10 minuten eindigt. A Secret Kiss opent kant b zoals wij de band kennen, en trekt de lijn door waar Ghost of Orion eindigde. Hier hoef ik niets aan toe te voegen,dus ga ik dat ook niet doen. Gewoon lekker genieten. Maar dan komen we aan bij het slotakkoord. A Purse of Gold and Stars is voor mij het hoogtepunt van de ep. Bijna emotioneel kan ik hiervan worden. Net iets meer dan 5,5 minuut is het eigenlijk niet meer dan een piano, viool en de duistere stem van Aaron. En zooo lekker traaaaag.
Wat mij betreft staan er dit jaar twee titels van deze doomgoden in de eindlijst. En ik denk niet dat ik hierbij de enige ben…