Na twee goed ontvangen albums is de Belgische indierocker Paul Numi al terug met Wired on Wonder, zijn derde album in vijf jaar tijd. Het hoge tempo betekent niet dat er ingeboet wordt inzake kwaliteit.
Voor Wired on Wonder stapt Paul Numi de arena in met een nieuwe ploeg. Eén van de bekendste in het team is drummer Mario Goossens. Dat is inderdaad de Super Mario van Triggerfinger. De vaste producer van Triggerfinger is de Amerikaan Greg Gordon en die deed de mix van Wired on Wonder. We vermelden ook Bart Van Huyck, die in het verleden al meespeelde op een album van Lords of Acid. Voorts mag de pianist van Chimera terugkeren in de opstelling en werd een beroep gedaan op een koor uit Nigeria. Ook opvallend: Paul Numi neemt hier voor het eerst meer rollen op dan op de twee vorige albums, Chimera en Parallel Lives. Hij zingt (ook de backings) en speelt bas en gitaar en hij is uiteraard ook de songschrijver, waar hij op vorige albums grofweg enkel de leadzanger en songschrijver was.
Namedropping is een leuk spel, maar niet altijd leveren bekende namen ook een degelijk album op. Hier wel. Wired on Wonder is het meest persoonlijke album van Paul Numi. En dan niet omdat hij muzikaal het laken naar zich toe trok. De lyrics zijn persoonlijker, graven dieper en nemen al eens een maatschappelijk standpunt in of tonen meer persoonlijke emoties (er komen twee vrouwennamen langs). Dit is ook het eerste album sinds het overlijden van Paul Numi’s broer, die een belangrijke rol speelde in zijn artistieke bestaan.
De stevige rocker To What Seems doet in de intro wat denken aan Echo & The Bunnymen. Verderop schuift het nummer wat op naar de Manic Street Preachers. De zang klinkt misschien net wat heser en dunner dan op de vorige albums, maar tegen de natuurwetten van de ouderdom is niemand opgewassen. De lyrics daarentegen graven merkelijk dieper, voor wie de tijd wil nemen om die te ontdekken. Don’t Let The Old Man In legt de vinger op de wonde inzake ouder worden en AI Gets Deal Fever houdt onze generatie een spiegel voor op een leuke melodie.
What We Believe start als een pianoballad van Elbow of Smith & Burrows en met dat gospelkoor erbij krijg ik meteen een Kerstsingle-gevoel. Someone heeft een Departement S-vibe. Phoebe My Dear is in lengte, songtitel en akoestische aanpak een knipoog naar een track van de Stone Roses op hun debuutalbum. Een leuke knipoog, maar als je die context niet kent, is het misschien eerder een eigenaardigheidje. Guide Me Towards The Light moet heel zwaarwichtige lyrics op de schouders dragen, maar blijft wel nog overeind. Liever wat diepzinnig dan al te luchtig. A Roving Still is Paul’s antwoord op So We No More Go A Roving Still van dichter Lord Byron. Samengevat kunnen we stellen dat er opnieuw heel wat variatie en diepgang in lyrics en muziek zit in dit Paul Numi-album.
De leukste tracks op Wired on Wonder zijn de vooruitgeschoven singles Caroll An en Love Still Sleeps In Futuropolis en To What Seems.