Toen Philosophobia met het debuut Philosophobia in 2022 op de proppen kwam, was er al wat tijd verstreken sinds Andrean Ballnus en Alex Landenburg elkaar tegenkwamen en wat demo’s opnamen. Gelukkig is het uiteindelijk tot het debuut gekomen dat in het progressieve genre heel wat handen op elkaar kreeg. Hoewel Kristoffer Gildenlöw het benodigde zetje heeft gegeven toentertijd is hij op het tweede album The Constant Void niet meer van de partij en vinden we Sebastian Heuckmann als nieuwe bassist.
Op het nieuwe album zijn negen nieuwe composities te vinden waarvan The Forgotten part II met ruim twintig minuten aardig in het oog springt. Hierover later meer. Na het intro vervolgt Philosophobia het album met King Of Fools, een pittig en opzwepend stuk muziek dat meteen tot de verbeelding spreekt. De zang van Domenik Papaemmanouil is krachtig en veelzijdig en het refrein erg aantrekkelijk. Alex Landenburg laat horen dat hij weet hoe hij de vaart erin kan houden met zijn drumwerk en ergens hoor ik elementen terug van Dream Theater. Een vergelijking die niet zomaar uit de lucht komt vallen. Het is power en stevig en dat bevalt wel. In eerste instantie lijkt het album qua kracht vooral het begin en het eind te domineren, maar The Constant Void kan gezien worden als een muzikale kroket. Het middenstuk is juist door de ingetogenheid en de emotievolle stukken misschien wel het meest smaakvol. Daar hoort The Forgotten part I voor een stuk ook bij. Hier wordt het progressieve genre aan alle kanten eruit geperst en weet gitarist Andreas Ballnus de show te stelen in de groovende start. Maar The Forgotten part 1 is veel meer dan een groovend stuk muziek. De veelzijdigheid zorgt ervoor dat juist deze compositie je beroert door de innemende stukken en de gevoelige zang van Domenik. Hij weet, samen met de muzikale opbouw, te werken naar een spanningsveld dat erom vraagt om uit te barsten. Het is passie, het is vol, het is power en het is emotie.
Die veelzijdigheid komt in Inside His Room mooi terug. De wendingen zijn abrupt, contrasterend en precies goed geplaatst. Het is het stuk krachtige rock dat aanspreekt. En dan start de zachte, smakelijke doch warme vulling van de muzikale kroket met de naam The Constant Void. Will You Remember heeft het karakter van een ballade, maar het is meer. Dit is muziek dat je kunt voelen, bijna kunt aanraken en het laat je niet los. De basis lijkt eenvoudig, maar is de perfecte voedingsbodem voor de zanglijn. Het is een slapende vulkaan met de naam Mount Kroket die de gemoederen bezig houdt op een heel prettige manier. Daar zorgt ook de gitaarsolo voor. Het stuk gesproken tekst is de aanloop naar de gevoelseruptie waarbij alle neuronen de lucht in worden gegooid.
Ik moet altijd even bijkomen bij de start van F 40.8, een instrumentale compositie die heel goed in elkaar zit, maar niet geheel kan tippen aan de gevoelsthermometer die nog erg hoog staat bij mij. Gelukkig komt het karakter van de ballad terug in Underneath Grassroots. En het is niet zo dat The Constant Void een zoetsappig album aan het worden is. Daar zorgen de veelzijdigheid en de wendingen in kracht en passie wel voor. Het is meer dat de muziek van Philosophobia zo intens binnenkomt. Al was het in Underneath Grassroots het toetsenspel van Tobias Weißgerber wel.
Met The Fall krijgt het krachtige element meer vrij spel. Op een uiterst doeltreffende manier weet de band hier kracht en melancholie te mixen. Had ik eerder de vergelijking met Dream Theater getrokken. In The Fall is het meer het oude spel van Marillion dat terug lijkt te komen in de muziek van Philosophobia. Met een snuf Pendragon. Andreas krijgt veel ruimte met zijn gitaarspel en weet dit mooi uit te buiten om vervolgens het stokje door te geven aan toetsenist Tobias.
Het album eindigt, zoals eerder vemeld, met The Forgotten part II. Het is niet zozeer een compositie van twintig minuten; eerder zijn het drie composities die aan elkaar geplakt zijn en samen één geheel vormen. De koorzang bij de start maakt nieuwsgierig. Het is de voorbode van een stevig groovend stuk muziek dat na zeven minuten overgaat in bijna klassiek toetsenspel en ouderwetse symfonische rock met stevige (thrash)metalinvloeden. Zanger Domenik wist al te overtuigen met zijn zangstem maar in The Forgotten part II zet hij alle registers van zijn stembandengewelf open en de groovende riffs van Andreas doen daar nog een keer een schepje bovenop. Als vanzelf loopt dit stuk over The Forgotten zoals we deze aan het begin van het album al mochten ervaren. En dat is absoluut geen straf. Ergens zullen er vast verschillen te bemerken zijn, maar die hoor ik niet zo snel omdat ik gepakt wordt door de sfeer van de muziek. Part II is daarmee gevarieerd, aanstekelijk en de krachtimpulsen komen hard en prettig binnen. Het past allemaal en zorgt ervoor dat The Constant Void in stijl wordt afgesloten.
Het is een album dat een mooi vervolg is op het debuut en ik moet zeggen, hoewel het aantal luisterbeurten mocht duren, dat The Constant Void nog meer tot de verbeelding spreekt. Dit is passie en dat hoor je en dat voel je. Gewoon een klein meesterwerkje.