Zeven albums in acht jaar is de productie van Robert Jon & The Wreck, en dan laat ik een EP en twee livealbums nog buiten beschouwing. Je zou verwachten dat daar zwakke broeders tussen zitten, maar het tegendeel is waar. Robert Jon Burrison en kornuiten schudden de catchy deuntjes uit hun mouwen alsof het niets is, ook op Heartbreaks & Last Goodbyes weer.
Inmiddels was het merendeel van de tracks al vrijgegeven op YouTube, maar het is altijd even afwachten of die afzonderlijke tracks als album dan ook werken. Bovendien was dit album geproduceerd door Dave Cobb, een producer die bij gitaarbandjes de zang steeds weer op de plaatsen een, twee en drie zet. Bij Europe en California Breed resulteerde dat voor mij in albums die rondweg teleurstelden. Maar net als bij de One Of A Kind EP van een paar jaar geleden werkt het eigenlijk prima hier. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat deze heren een hypermelodieuze versie van southern rock ten gehore brengen. Het klinkt sowieso al catchy, wat een producer er ook mee uithaalt.
Alle tien songs zijn geschreven door de band, Cobb en een of twee externe songwriters. Hetzelfde procédé zie je bij de platenbaas van Robert Jon & The Wreck, Joe Bonamassa. Er is nóg een overeenkomst met Bonamassa: met enige regelmaat hebben ze zo’n onweerstaanbaar loopje in een nummer zitten, waardoor je eigenlijk meteen al in de song zit. Dark Angel bijvoorbeeld. Een gitaarloopje gecombineerd met een “woohoo” van Robert Jon Burrison en je bent verkocht. Het lijkt een kleinigheid, maar het is het verschil tussen een aardige song en een oorwurm. Live is Robert Jon & The Wreck één brok energie en de grootste valkuil is dat je dat in studio-opnamen niet voor elkaar krijgt. Ik weet niet of ze alles tegelijkertijd in de studio opnemen of niet, maar zo klinkt het iedere keer wel. Het begint al met opener Sittin’ Pretty, maar ook in een tragere track als Long Gone is het opvallend energiek.
Het is southern rock met randjes funk en soul erin. Het doet vaak aan Black Crowes en Blackberry Smoke denken, soms is er een randje Stones. Maar steevast met genoeg eigen smeol. Burrison heeft een herkenbare stem met veel power, Henry James strooit met subtiele licks, ook als hij niet aan het soleren is en toetsenist Jake Abernathie zorgt voor een fraaie ondergrond en komt soms wat verder naar de voorgrond, zoals in Better Of Me of het titelnummer. Elke track is binnen de kortste keren herkenbaar als Robert Jon & The Wreck.
Het enige wat je zou kunnen aanmerken op Heartbreaks & Last Goodbyes is dat het niet verrast. Het zijn tien catchy rocksongs van tussen de drie en vijf minuten, die vrijwel uitwisselbaar zijn met songs op voorgaande albums. Maar daar moet je meteen bij aanmerken dat dat niet verrassen voornamelijk het gevolg is van het consistente hoge niveau van deze band. Menig bandje zou ervoor tekenen. Ik ook. Het gebeurt me niet vaak dat ik een album meteen nóg een keer draai, maar hier was dat het geval.