Seventh Dimension – The Corrupted Lullaby

Er zijn van die albums die je meteen meezuigen in het verhaal. The Corrupted Lullaby van het Zweedse Seventh Dimension is zo’n album. In 2009 opgericht lanceerde de band al twee albums waarvan Recognition in 2015 uitgeroepen werd als beste progressieve rockalbum van het jaar door Prog Metal Zone. Met het vertrek van gitarist Luca Delle Fave naar Japan voor een studie werd er ‘lijfelijk’ even een pauze ingelast, maar het brein werkte ondertussen door en Seventh Dimension creëerde een verhaallijn dat als een conceptalbum uitgewerkt zou worden toen Luca terug keerde naar thuisland Zweden.
Het opnameproces begon en 2017 en 2018 werden hiermee gevuld. Het resultaat is The Corrupted Lullaby dat met ruim twee uur muziek een streling voor het oor is. Het is dan ook onmogelijk om de sfeer van het album, mede door de tijdsduur, in een review weer te geven.
Het hele arsenaal aan progressieve rock passeert de revue en het beste uit dit genre is herkenbaar aanwezig op het album. De ingetogen kant krijgt bijvoorbeeld vorm in The Lullaby waarin het geluid van een muziekdoos centraal staat, maar prachtig omgeven wordt door schone klanken. Maar ook When Liberty Calls is zo’n heerlijk rustpunt op het album waar zang en piano in een een-tweetje de sfeer bepalen.
Een-tweetjes zijn sowieso aanwezig op het album. Elysium start engelachtig en het instrumentale klassieke stuk muziek laat je wegzweven op wolken van vioolnoten die ergens prettig ruw verstoord wordt door stevigere gitaarakkoorden. Qua zang en karakter komt deze compositie sterk in de buurt van een band als Spock’s Beard. Het eerder genoemde een-tweetje tussen gitaar en toetsen houdt het geheel scherp en Luca mag later in de compositie, die ruim twaalf minuten duurt, nog even heerlijk langdurig soleren. Die twaalf minuten is geen uitzondering op het album. Zes composities zijn vrij lang van aard op papier. In werkelijkheid lijken ze echter door een sterke afwisseling in het geluid voorbij te vliegen. Afwisseling in zang, omdat de bijdrage van de vrouwelijke zang (hier en in Scent Of A Rose) het geheel meer diepte geeft.
Invitation is een andere compositie met een vrij lange duur. Seventh Dimension zet hier een wat steviger geluid neer en zou zo naast Symphony X geplaatst kunnen worden. Er is hier sprake van een sterke riff, een goed tempo en het geheel ademt kracht en passie.
Strak neergezet is ook When Shadows Call. Mooi om hier Marcus Thorén te horen die met zijn drumgeluid stevig de vaart erin zet en het keyboardgeluid van Erik Bauer die het geheel van meer diepte voorziet.
Dat het beste uit het progressieve genre langskomt wordt trouwend mooi duidelijk in de opener The Dreamer’s Requiem. Klassiek, rock, symfo, prog. Alles is hier aanwezig en schurkt aan de composities van Arjen Anthony Lucassen in de Ayreonprojecten. De cello is goed aanwezig en vertelt hier zijn eigen verhaal en dat stokje wordt in Empty Days overgenomen door gitarist Luca.
Hoewel het album ergens vrij rustig van aard is, verandert de toon op een prettige manier naar het einde van het album toe. Dark Dimension en The Dreamer’s Escape zijn krachtig, heerlijk onregelmatig en zijn voer voor muzikale liefhebbers (en analysten). Die onregelmatigheid kwam ook al voor in het oosters getinte An Ancient Tale.
Leaves Of Fall luidt na twee uur het einde in van het album. De rustige aspecten, het stevige gitaargeluid, de opzwepende drum en het ondersteunende toetsenspel zijn alom vertegenwoordigd in deze epische afsluiter.
Zoals ik al schreef, is het onmogelijk om zoveel goede afwisselende compositie in woorden te vangen. Het enige dat ik je aanraad om dit album gewoon integraal af te spelen en je mee te laten voeren met de sfeer van het album. Het is mij een raadsel dat deze band nog op zoek is naar een label. Ze zouden in de rij moeten staan voor Seventh Dimension.