Soledown – Mudbox

Na het goed ontvangen MMX uit 2010 komt het Duitse Soledown met een volledige studiocd. Je zou de muziek van de band kunnen omschrijven als neo-grunge, maar dan wel met een ruw randje. De elf nummers op de cd zijn niet heel erg vernieuwend, maar klinken allemaal lekker weg.
Dat start al met het openingsnummer Nothing To Fear en het daarop volgend My Sanity, waarin zanger Thorsten Willer (ook bekend van zijn soloproject Willer) naast zijn nasale zangstem regelmatig het geluid van James Hetfield raakt. Het nummer zou eveneens op een Metallicacd goed passen. Hoewel het nummer More Than This wat uptempostukken kent, worden deze afgewisseld met meeslepende tussenstukken. Dat rustige, mainstreamgeluid komt ook in Burning terug. Het klinkt gelikt en zou in de Verenigde Staten hoge ogen kunnen gooien. De rem wordt nog even extra aangetrokken in de ballad One Way. Een prachtig nummer waarin Thorsten een uitstapje neemt naar het stemgeluid van Mike Peeters. Een logopedische kameleon zullen we maar zeggen. One Way is niet de enige ballad op de cd. Richting het einde van de cd is er ook nog het prachtige, door piano begeleid, See The Sun. De neo-grungestijl komt gelukkig wel terug in All The Way en Begin to Run. Ook Bridges To Burn past daartussen, maar dit nummer is toch ernstig doorspekt met southernrockinvloeden. Dat is trouwens niet het enige muzikale uitstapje dat de band neemt. In RNR Cliché start het nummer lekker heftig en zwaar en heeft een goede groove. De perfecte basis voor het rapstuk dat daarop volgt. Het refrein volgt na een bruggetje dat de spanning opbouwt en los komt.
Mudbox is een cd geworden met elf lekkere nummers. Het is absoluut niet vernieuwend wat de jongens neerzetten, maar het klinkt allemaal wel lekker. Enige vergelijkingen met het eveneens Duitse The New Black zijn aanwezig en ik moet zeggen dat ook Soledown een aanwinst is. Pretentieloos gewoon goede muziek maken. Muziek met ballen en gevoel voor melodie.