Guthrie Govan, Bryan Beller en Marco Minnemann zijn veelgevraagde sessiemuzikanten en zijn geregeld op stap (geweest) met grote namen als Steven Wilson, Joe Satriani en filmcomponist Hans Zimmer. Maar sinds 2011 maken ze ook geregeld tijd voor The Aristocrats.
Dat heeft sindsdien 2011 vier studioalbums en vier livealbums opgeleverd, vol virtuoze instrumentale progrock. Studioalbum nummer vijf was eigenlijk toeval. De heren kwamen langs het Youtubekanaal van het Poolse Primuz Chamber Orchestra, dat bijzondere covers ten gehore brengt van The Police, Steven Wilson, King Crimson én The Aristocrats.
Govan, Beller en Minnemann waren zo onder de indruk van het arrangement van Wojtek Lemanski dat ze het Primuz Chamber Orchestra benaderden voor een album en dat is er nu. Met Culture Clash, de track waar het mee begon, en nog acht tracks van de laatste drie studioalbums: Dance Of The Aristocrats en Ohhhh Noooo, beide ook van Culture Clash, Stupid 7, Jack’s Back en Through The Flower van Tres Caballeros en tenslotte The Ballad Of Bonnie and Clyde, Last Orders en All Said And Done van You Know What…?
Nou is samenwerken met een orkest niet altijd even voor de hand liggend voor een rock- of metalband. In het slechtste geval krijg je iets wat ongeveer gelijk zou zijn aan een toetsenist erbij en dan heeft het misschien niet zoveel zin. In de composities van The Aristocrats is bovendien vanuit de aard van een instrumentale rockband sowieso niet al teveel ruimte over tussen alle muzikale krachtpatserij. Maar zoals The Aristocrats in normale omstandigheden elkaar de ruimte geven om hun klasse over het voetlicht te brengen, zo doen ze dat hier ook met het orkest. Het is niet zomaar een extra laag erachter, er is echte interactie – zelfs bij een samenwerking op afstand. Luister en kijk vooral naar de video hieronder en je weet genoeg.
Samenwerkingen met orkesten zijn altijd interessant, maar in ruwweg de helft van de gevallen vind ik het resultaat simpelweg niet spannend genoeg. Net zoals bij bijvoorbeeld de Unplugged-hype het bij een flink deel toch vooral een makkelijke manier was om weer eens iets uit te brengen. The Aristocrats With Primuz Chamber Orchestra hoort bij die andere helft – met gemak. The Aristocrats weten door hun werk als sessiemuzikanten hoe je voor een goede uitvoering soms ruimte moet maken voor andere muzikanten. Dat is op hun andere albums al merkbaar, maar hier zeker. Het resultaat mag er zijn.