The Dead Daisies hebben altijd al heel wat covers gespeeld én opgenomen. Dat is best logisch wanneer je bandje er niet is om de rockwereld op zijn kop te zetten, maar het gewoon de bedoeling is te vermaken. In 2019 werden allerlei eerder opgenomen covers verzameld op het coversalbum Locked & Loaded en met Lookin’ For Trouble hebben ze een helemaal verse lading covers opgenomen, louter bluestracks deze ronde.
Ze togen naar dezelfde studio als bij voorganger Light ‘Em Up, de befaamde Fame Studio in Muscle Shoals, Alabama, met dezelfde producer, Marti Frederiksen, en dezelfde bandsamenstelling, op één lid na: de nieuwe drumster Sarah Tomek. Inmiddels zijn ze overigens alweer twee drummers verder…
Dat The Dead Daisies zich heeft beperkt tot alom bekende bluesklassiekers was te verwachten. Toch is de keuze wel héél erg veilig. Rockers kennen héél misschien één enkele track niet, Rufus Thomas’ Walking The Dog. De rest bestaat uit louter platgecoverde tracks als I’m Ready, Crossroads, Born Under A Bad Sign, Sweet Home Chicago en The Thrill Is Gone.
Dat hoeft niet erg te zijn bij een band die voor de pret gaat zoals The Dead Daisies, maar er is wel erg veel vergelijkingsmateriaal en dat kan ook in je nadeel uitvallen. De cover van Willy Dixon’s/Muddy Water’s I’m Ready lijkt bijvoorbeeld wel erg veel op de versie die Aerosmith in 2004 al uitbracht op Honkin’ On Bobo. Nog opvallender is de versie van The Thrill Is Gone. Zou je die zonder toelichting opzetten, dan zou menigeen zweren dat Joe Bonamassa de gitarist is en niet Doug Aldrich.
Op andere momenten werkt het beter. Van Lead Belly’s Black Betty hebben ze niet de hit van Ram Jam als uitgangspunt genomen. Die was voornamelijk op ritme en zang gebaseerd, terwijl hier de gestaag doorstomende gitaarriff veel meer op de voorgrond staat. Wie hier en op de rest van het album de fijne mondharmonicapartijen speelt is jammer genoeg nergens te vinden.
The Dead Daisies is deze ronde wel érg nadrukkelijk voor de allerbekendste bluesrock gegaan, maar toch is Lookin’ For Trouble een vermakelijk album geworden. Het is een goede mix van stijlen en tempo’s, steevast op zijn Dead Daisies verrockt. Bluesliefhebbers die op zoek zijn naar nieuwe versies van oude klassiekers zullen hier niet echt iets van hun gading vinden. Classic rockliefhebbers die een potje bluesrock niet uit de weg gaan, kunnen hier daarentegen zomaar een heel fijn album aan hebben.