Woodhawk uit Canada roept direct aansprekende associaties op, met zowel stoner als seventies hardrock. Het is catchy, kan de spanning heel behoorlijk vasthouden, en is kundig uitgevoerd. Deze tot nu toe voor mij onbekende band heeft reeds een drietal albums in eigen beheer op de markt gebracht, maar gelukkig kruist album nummer vier mijn pad.
Opener Grave Shaker komt heel aardig binnen denderen, maar echt leuk wordt het met de terecht tot single gemaakte Strangers Ever After; een heerlijke groove, heel fijn orgeltje en een geweldig gevoel voor hooks, breaks en fills. Negen gedegen songs op dit album, met naast die eerder genoemde Strangers Ever After nog twee aanraders die ik even apart wil noemen; The Unholy Hand, met hele mooie details in combinaties van geluidskeuzes en uitvoeringen van de instrumenten, en die bijna aanzuigende waas van fuzz, waaruit de solo daarna kan opstijgen, evenals de schitterend opgebouwde lange afsluiter Killing Time, zo ééntje die je direct aan het einde op repeat wil zetten.
Een instant klassieker is dit echter (nog) niet; enkele kleine voetnoten kan ik nog wel plaatsten. De zang is niet bijzonder in de zin van bereik of uitzonderlijk mooie klankkleur, maar kan zijn stukken netjes invullen (soms wel op het randje) en is toch wel prettig voor deze muziek. De bas en drums zijn effectief en strak en de slaggitaar voert de pakkende riffs en structuren erg aantrekkelijk uit. De solo’s zijn heel knap uitgevoerd, maar vaak weinig expressief; passende en met kunde uitgevoerde figuurtjes, zonder bijvoorbeeld noemenswaardige bending, vibrato of zo’n aanslag waarbij je de intensiteit kan voelen; erg jammer. In White Crosses hoor ik een heel mooie aangehouden, uitstervende noot, maar die was dan met (veel meer) vibrato toch veel overtuigender geweest, denk ik dan. Gelukkig meen ik in de afronding van de lange afsluiter Killing Time dan eindelijk wat meer emotie in het spel te horen, dat is in dit muzikale totaalplaatje ook wel erg passend of zelfs gewenst naar mijn mening, en dat is ook direct bonuspunten scoren. De songs zelf zijn als geheel vaak echt sterk; mooie lijnen, catchy hooks en precies genoeg afwisseling in de arrangementen, met een heel fijn gevoel voor timing. Een plaat die een serieuze luisterpoging zeker verdient.