Ze hebben weer een fijn stukje cover-art om het nieuwste album in te verpakken! Dit maakt ook direct al weer aardig duidelijk, welke kant dit op gaat. (Voorganger Temple was ook al zo’n kunstwerkje, van dezelfde maker Luca SoloMacello ) Zoals de band zelf zegt; stoner, sludge, grunge en hardrock, met kolossale hypnotiserende riffs, rauwe gitaren en pakkende hooks. Een heel juiste omschrijving naar mijn mening, al had de term “metal” er ook nog ergens tussen gepast.
Een achttal pakkende tracks staan op dit nieuwe album. Heavy riffs met zo’n hypnotiserende herhaling in thema’s, waarbij dwarse uitstapjes niet uit de weg worden gegaan; ze zitten soms bijna verscholen, maar ritmisch zitten hier best heel leuke details in. De zang gaat hierbij bij vlagen lekker helemaal zijn eigen gang, via niet de meest conventionele paden en zo nu en dan heerlijk buiten de lijntjes kleurend. King Again bijvoorbeeld, wringt qua zang best veel, maar in combinatie met die meesleurende drive kan dit toch erg lekker zijn.
Ook kunnen enkele combinaties in de muziek soms aan ouderwetse tachtigerjaren metal of zelfs in de richting van bijvoorbeeld een band als Soundgarden doen denken; dat moet toch mooie dingen opleveren, zou je zeggen. Dat doet het dan ook, al is het soms wel even wennen en een beetje intensiever beluisteren. Vluchtige beluistering kan een ietwat eentonig beeld opleveren, terwijl aan de andere kant de tegendraadse elementen ook weer voor een stukje weerstand bij sommige luisteraars kunnen zorgen. Toch is deze plaat voor menig liefhebber van de steviger muziekjes beslist een (aandachtige!) luisterbeurt waard. Dit is niet bepaald geschikt als liftmuziek bijvoorbeeld, maar dat kun je ook weer als compliment zien natuurlijk. De voorganger Temple is slechts enkele weken geleden min of meer per ongeluk op mijn pad gekomen, maar heeft me direct aangespoord om ook Aplocalypso te gaan beluisteren, en ik ben bang dat de jacht op de debuut EP Welcome To My V en het eerste album Vol. 1 voor mij ook geopend is.