Die albumtitel klinkt wat onheilspellend. Gelukkig slaat die gewoon op een titeltrack en niet op het feit dat dit de laatste Mammoth plaat is. Opvallend dat dit keer de band gewoon ‘Mammoth’ wordt genoemd, i.p.v. ‘Mammoth WVH’. Hierbij stond ‘WVH’ natuurlijk voor Wolfgang Van Halen. Nou ja, band… Hoewel er live een aantal getalenteerde hired guns op het podium staan, verzorgt Wolfgang alle muziek op de albums. Wolfgang heeft het gitaartalent geërfd van zijn pa, Eddie, maar kan ook heel aardig zingen. Zijn stemgeluid is niet heel indrukwekkend, maar wel prettig om naar te luisteren en klinkt beter met elk album.
Dit nieuwe, derde, album gaat van start met een lekker vlammende riff op One of A Kind. Op de titeltrack laat Wolfgang goed horen hoe hij de vingervlugheid van zijn pa heeft. Same Old Song heeft een bluesy, Southern rock toon. The Spell laat horen dat, leefden we in een tijd waar gitaarmuziek populairder was dit het succes van Live kon hebben. I Really Wanna klinkt wat funky en sexy. De meer akoestische inslag waar Happy mee start, zorgt voor mooie afwisseling. Opvallend mooie, wat breekbare vocalen van Wolfgang hier. Het heeft wel een grunge vibe. Better Off klinkt dan weer een beetje glamrock. Something New is vlot en groovy. Selfish is wat heavier met een sterke drijvende riff. Het laatste nummer, All In Good Time is een vrolijk, bijna pop punk nummer waar Wolfgang wederom laat horen dat hij een steeds betere zanger is geworden.
Wederom een prima album dat een groot publiek kan aanspreken.