Wanneer het doek valt, staat er een ‘echt’ kasteel op het podium met daarboven een levensgroot videoscherm waarop de visuele effecten de muziek onderstrepen en aanvullen. Mastermind Arjen Anthony Lucassen heeft samen met Joost van den Broek het geheel tot in de puntjes voorbereid en heeft zich muzikaal omringd met een keur aan muzikanten die voor de aanwezigen goed bekend zijn. De basis van Ed Warby, Johan van Stratum, Joost van den Broek, Ben Mathot en Ferry Duijsens is ditmaal aangevuld met de gitaristen Bob Wijtsma en Marcel Singor en cellist Jurriaan Westerveld. Een band die het geluid van Ayreon strak en goed neerzet en op de een of andere manier er in slaagt om aanwezig te zijn op het mooie podium, maar de aandacht steeds weet te richten op de zangers en zangeressen die het verhaal zingend vertolken.
Wat het optreden zeer bijzonder maakt, is het feit dat het merendeel van de zangers/zangeressen van het origineel dit weekend ook hun ‘ding’ komen doen. Fish bijt hierbij de spits af. In een een-tweetje met Simone Simons overtuigt hij met zijn aanwezigheid en imposante voorkomen en zijn stemgeluid, dat zo karakteristiek is en door de tand des tijds misschien minder krachtig klinkt, maar nog altijd die gevoelige noot in zijn zang weet te leggen. In Isis And Osiris krijgt het publiek ook meteen te maken met Edwin Balogh en Anneke van Giersbergen. Laatstgenoemde ontlokt bij het publiek een groot applaus. De cast is zo al indrukwekkend genoeg en daar bovenop laat Damian Wilson nog eens horen dat hij over een geweldig stemgeluid beschikt. Qua detail is het mooi om te zien dat de diverse zangers en zangeressen hun personage ook in kledij weergeven. John de Lancie geeft het verhaal tussen de composities meer inhoud en kondigt aan wat komen gaat. Het duo Jaycee Cuijpers en Arjen Lucassen laat in het wat bluesy/retroachtige Amazing Flight mooi zien hoe indrukwekkend en relativerend de verhaallijn is. Op blote voeten vleit Arjen zich als hippie in een zitzak en zet schijnbaar ontspannen de waterpijp aan zijn lippen. Bijzonder is het feit dat hij gedurende het hele concert op komt draven in zijn rol en dan niet als muzikant maar als zanger. Hij heeft daarbij compleet zijn comfort zone verlaten.
Er blijft gedurende de gehele uitvoering voldoende te zien. Ed Warby verhuist op een gegeven moment naar een eenvoudige drumkit midden op het podium met Johan van Stratum naast hem spelend op een staande bas. Voor mijzelf merk ik dat het kippenvel me op de armen staat wanneer Damian Wilson zijn rol vertolkt in Across The Rainbow Bridge. Zijn stemgeluid is enerzijds zo gevoelig, maar ook zo ontzettend krachtig en vergelijkingen met And The Druids Turn To Stone zijn snel gemaakt. Langzaam verdwijnen de diverse personages uit het verhaal dat hierbij gesymboliseerd wordt door het weglopen door de kasteeldeur.
Wanneer er een witte vleugel het podium op wordt gereden, krijg ik al een vermoeden wie de speciale gast mag zijn en inderdaad komt Robbie Valentine een prachtig stuk piano spelen terwijl het verder doodstil is in de volle zaal. Het verhaal vervolgt en krijgt de grand finale in Another Time,
Met een dank aan alle medewerkers komt er dan toch een einde aan een uitmuntende show waarin ogen en oren optimaal verwend zijn en waar het aanwezige publiek niet anders dan uiterst tevreden dit optreden mag herinneren als een hoogstaand muzikaal en visueel spektakel.
Fotografie : Marcel Helder